Είναι αλήθεια. Η τραγική μέρα των Πανελληνίων έχει φτάσει.
Χτες ,17 Μαίου, έγινα 18. Τέρμα τα ψέματα κι επίσημα. Δεν είμαι παιδί πια. Έχω ευθύνες.
Κι όσο κι αν κάποιες φορές με αγχώνει, νιώθω ,επίσης, πως θέλω να το περάσω κι αυτό.
Διάβασα μέχρι τις 3 το μεσημέρι. Πήγα φροντηστήριο. Πήγα να ανάψω ένα κεράκι. Γύρισα σπίτι. Διάβασα λίγο ακόμα, τα 'κλεισα.
Χόρεψα. Όχι πολύ,αλλά χόρεψα. Και με τις κινήσεις μου έκλαιγα, γελούσα, αισθανόμουν περήφανη, αγχωμένη και πάνω απ' όλα ήμουν εγώ.
Βγήκα έξω. Απογοητευτική μέρα γενεθλίων, αλλά είναι κι αυτά στο πρόγραμμα.Όντας πλέον ενήλικας(!) , το αντιμετώπισα όσο καλύτερα μπορούσα. Ήμουν με άτομα που με αγαπούν και αγαπάω. Γέλασα( Ναι,λοιπόν,υπάρχει γέλιο πριν τις Πανελλήνιες).
Στις 11 γύρισα σπίτι, 11 : 30 ξάπλωσα.
1:30 πρέπει να κοιμήθηκα.
7:00 επιθυμητή ώρα αφύπνισης.
6:30 πραγματική.
Τίποτα τραγικό δε συνέβη, συνειδητοποιώ. Η Γη είναι ακόμα στη θέση της, το ίδιο κι ο ήλιος που βλέπω απ' τη βεράντα μου.
Πλένοντας τα δόντια μου, αναγούλα. Εμετός.
Τυπικά, εγώ. Δε με φόβισε. Με ξέρω. Φυσιολογική μου αντίδραση και τέλος.
Και να 'μαι.
Σε λιγότερο από δύο ώρες τα θέματα θα 'να μπροστά μου.
Ίσως όταν γυρίσω σπίτι θα κλαίω ή θα είμαι συγκρατημένη ή ευχαριστημένη ως ένα βαθμό.
Δεν έχω ιδέα. Θέλω να γράψω καλά, αυτό είναι αυτονόητο.
Κανείς δεν ξέρει και συμβουλές του στυλ " ο,τι είναι να γίνει,θα γίνει" , δεν με ικανοποιούν.
Δεν είναι γραμμένα κάπου, είναι στο χέρι μου (κυρίως).
Επομένως ο,τι είναι να γίνει, θα γίνει έτσι γιατί εγώ θα το κάνω με τον τρόπο αυτό.
Τόσο απλό και απαιτητικό και πραγματικό.
Δεν είναι ώρα για αυταπάτες.
Φοβάμαι, αγχώνομαι αλλά δεν πεθαίνω. Κοίτα! Είμαι ακόμα ζωντανή . Αναπνέω ( ξέρεις,κανονικά).
Ίσως σήμερα είναι η μέρα που θα τα καταφέρω.
Ίσως είναι η μέρα που θα πρέπει να δεχτώ, να προχωρήσω.
Πολύ ανθρώπινα όλα αυτά , έτσι;
Είναι οκ. Απλώς μια τυπική διαδικασία.
Το τι είμαι το ξέρω και το ξέρουν κι άλλοι.
Και θα είμαι αυτή ακόμη κι αν πατώσω.
Και θα είμαι ακόμη καλύτερη αν ανέβω πάλι στην κορυφή.
Πολύ ανθρώπινα κι αυτά , έτσι;
Χτες ,17 Μαίου, έγινα 18. Τέρμα τα ψέματα κι επίσημα. Δεν είμαι παιδί πια. Έχω ευθύνες.
Κι όσο κι αν κάποιες φορές με αγχώνει, νιώθω ,επίσης, πως θέλω να το περάσω κι αυτό.
Διάβασα μέχρι τις 3 το μεσημέρι. Πήγα φροντηστήριο. Πήγα να ανάψω ένα κεράκι. Γύρισα σπίτι. Διάβασα λίγο ακόμα, τα 'κλεισα.
Χόρεψα. Όχι πολύ,αλλά χόρεψα. Και με τις κινήσεις μου έκλαιγα, γελούσα, αισθανόμουν περήφανη, αγχωμένη και πάνω απ' όλα ήμουν εγώ.
Βγήκα έξω. Απογοητευτική μέρα γενεθλίων, αλλά είναι κι αυτά στο πρόγραμμα.Όντας πλέον ενήλικας(!) , το αντιμετώπισα όσο καλύτερα μπορούσα. Ήμουν με άτομα που με αγαπούν και αγαπάω. Γέλασα( Ναι,λοιπόν,υπάρχει γέλιο πριν τις Πανελλήνιες).
Στις 11 γύρισα σπίτι, 11 : 30 ξάπλωσα.
1:30 πρέπει να κοιμήθηκα.
7:00 επιθυμητή ώρα αφύπνισης.
6:30 πραγματική.
Τίποτα τραγικό δε συνέβη, συνειδητοποιώ. Η Γη είναι ακόμα στη θέση της, το ίδιο κι ο ήλιος που βλέπω απ' τη βεράντα μου.
Πλένοντας τα δόντια μου, αναγούλα. Εμετός.
Τυπικά, εγώ. Δε με φόβισε. Με ξέρω. Φυσιολογική μου αντίδραση και τέλος.
Και να 'μαι.
Σε λιγότερο από δύο ώρες τα θέματα θα 'να μπροστά μου.
Ίσως όταν γυρίσω σπίτι θα κλαίω ή θα είμαι συγκρατημένη ή ευχαριστημένη ως ένα βαθμό.
Δεν έχω ιδέα. Θέλω να γράψω καλά, αυτό είναι αυτονόητο.
Κανείς δεν ξέρει και συμβουλές του στυλ " ο,τι είναι να γίνει,θα γίνει" , δεν με ικανοποιούν.
Δεν είναι γραμμένα κάπου, είναι στο χέρι μου (κυρίως).
Επομένως ο,τι είναι να γίνει, θα γίνει έτσι γιατί εγώ θα το κάνω με τον τρόπο αυτό.
Τόσο απλό και απαιτητικό και πραγματικό.
Δεν είναι ώρα για αυταπάτες.
Φοβάμαι, αγχώνομαι αλλά δεν πεθαίνω. Κοίτα! Είμαι ακόμα ζωντανή . Αναπνέω ( ξέρεις,κανονικά).
Ίσως σήμερα είναι η μέρα που θα τα καταφέρω.
Ίσως είναι η μέρα που θα πρέπει να δεχτώ, να προχωρήσω.
Πολύ ανθρώπινα όλα αυτά , έτσι;
Είναι οκ. Απλώς μια τυπική διαδικασία.
Το τι είμαι το ξέρω και το ξέρουν κι άλλοι.
Και θα είμαι αυτή ακόμη κι αν πατώσω.
Και θα είμαι ακόμη καλύτερη αν ανέβω πάλι στην κορυφή.
Πολύ ανθρώπινα κι αυτά , έτσι;
.jpg)
Comments
Post a Comment