Η μαμά μου είχε ένα μαύρο σκύλο

     Άκου, μαμά

Αν κάτι μου έρχεται στο μυαλό όταν σε σκέφτομαι , είναι το πόση δύναμη κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους. Δεν ξέρω αν πιστεύεις ή αν καταλαβαίνεις πόσο δυνατή είσαι στην πραγματικότητα, αλλά αυτό είναι κάτι ξεκάθαρο για μένα.

Δεν έχω ιδέα πώς κατάφερες να μην επιτρέψεις στην ασθένεια να παρέμβει στη ζωή μου. Δε σε είδα ποτέ όσο απεγνωσμένη φαντάζομαι τώρα ότι ένιωθες. Δεν είδα ποτέ το μαύρο σκύλο να σε καταπίνει. Δε σε είδα ποτέ να τα παρατάς, μαμά.


Συνέχισες να δουλεύεις και να πετυχαίνεις όλο και υψηλότερες θέσεις,κατάφερες να αρχίσεις ένα μεταπτυχιακό στο ανοιχτό πανεπιστήμιο,να εκδόσεις ένα βιβλίο,να βοηθάς όσους είχαν την ανάγκη σου,να πηγαίνεις στους αγώνες της ΑΕΛ, να βγαίνεις με τις φίλες σου! Να ζεις φυσιολογικά. Δεν αισθάνεσαι περήφανη για τον εαυτό σου;
Συνέχισες να ακούς τα προβλήματά μου και να τα κάνεις να φαίνονται τόσο μικρά, συνέχισες να μου χαμογελάς και να με κάνεις να αισθάνομαι τόση ασφάλεια, να μ' αγκαλιάζεις σκεπάζοντας κάθε ανησυχία, να με ενθαρρύνεις, να με αποδέχεσαι απόλυτα και χωρίς όρια. Κάθε επιλογή μου τη στήριξες. Δε με πίεσες ποτέ και για τίποτα. Με θεωρούσες αρκετά ώριμη και υπεύθυνη να αποφασίζω μόνη μου. Υπήρξες τόσο καλή μητέρα!

Ποτέ δε μαλώναμε όπως κάνει μια φοβισμένη μητέρα και  μια έφηβη επαναστάτρια κόρη. Γιατί εγώ δεν ήμουν αυτό. Δε χρειάστηκε ποτέ να κάνω την επανάστασή μου ,αφού πάντα ελεύθερη αισθανόμουν μαζί σου, μαμά. Κι ούτε εσύ ήσουν η παραδοσιακή συντηρητική μητέρα, αφού κρύβεις μέσα σου , όπως λες, ένα παιδί. Και καταλάβαινες τη συμπεριφορά μου ,τις επιλογές μου,τις απόψεις μου και τα θεωρούσες όλα φυσιολογικά. Και καταλάβαινα κι εγώ πως δεν είσαι μια μαμά σαν τις άλλες. Όχι λόγω της ασθένειας, αλλά λόγω του τι σε έμαθε.



Δε θα σου κρύψω πως έκλαψα πολύ που συνέβαινε κάτι τόσο άσχημο στον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου. Και δεν ήξερα πως να σε βοηθήσω . Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να είμαι ευτυχισμένη και να εξελίσσομαι. Και ξέρω πόσο περήφανη είσαι για μένα. Αλλά, μαμά , δεν το βλέπεις;  Ό,τι είμαι, είναι χάρη σε σένα! Δε θα τα κατάφερνα χωρίς τη βήθειά σου.

Δεν έχω την εμπειρία του να ζω με ένα άτομο με κατάθλιψη γιατί δεν το επέτρεψες. Μεγάλωσα φυσιολογικά , κι όχι με μια "απούσα" μητέρα , όπως συνηθίζουν να θεωρούνται μαμάδες σαν κι εσένα. Δεν ήσουν απούσα ,μαμά. Ποτέ δε με άφησες μόνη και σε ευχαριστώ γι αυτό. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο σου ήταν να στέκεσαι στα πόδια σου ενώ υπήρχαν στιγμές που η κατάθλιψη ρουφούσε ό,τι θετικό είχες να μου δώσεις. Κι όμως, η αγάπη σου ήταν πιο δυνατή.



Όταν ήμουν μικρή ίσως θύμωνα μαζί σου γιατί δεν κάναμε τόσα πράγματα μαζί. Γιατί δεν ήξερα πως να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι ήσουν λυπημένη.

Αλλά τώρα μεγάλωσα. Και καταλαβαίνω όσα δεν καταλάβαινα τότε. Και σε συγχωρώ,μαμά! Για όσα λάθη νομίζεις ότι έκανες. Γιατί, για μένα, όλα τα έκανες όσο σωστότερα μπορούσες.Εύχομαι να σου έχω μοιάσει έστω και λίγο και να δείξω κι εγώ τέτοια δύναμη όταν χρειαστεί. Εσύ, μαζί με τόσους άλλους ανθρώπους που ξεπέρασαν τον εαυτό τους, εσύ με βοηθάς να συνεχίζω . Μου θυμίζεις πως έχει νόημα όλο αυτό. Είσαι ο ήρωας μου, μαμά!

Τώρα που μεγάλωσα,δε χρειάζεται να κρύβεις τα δάκρυά σου. Να καταπίνεις την πίκρα σου για να είμαι ήρεμη. Γιατί μπορώ να το αντέξω. Και θέλω να είμαι εδώ για σένα , όπως έκανες πάντα κι εσύ. Δε με τρομάζει η κατάθλιψη γιατί δεν τρομάζει ούτε εσένα. Και το έχεις αποδείξει τόσες φορές. Πάντα εσύ τη νικάς, θυμήσου! Κι είσαι πάλι η χαμογελαστή μαμά μου.

Αν μπορούσα θα σκότωνα το μαύρο σκύλο σου. Θα τον κομμάτιαζα και μετά θα τον έκαιγα. Κι έτσι, θα είχες τη ζωή που σου αξίζει. Αλλά ακόμη κι αν δε μπορώ να το κάνω εγώ , σίγουρα μπορείς εσύ. Το βλέπω κάθε φορά που χαμογελάς. Και κάθε φορά που το κάνεις, εκείνος εξαφανίζεται λίγο ακόμη και λίγο ακόμη,ώσπου δεν υπάρχει πια.
Το ξέρω οτι θα τα καταφέρεις. Αλλά ακόμη κι αν αυτό αργήσει,θα είμαι κοντά σου να σε πιάσω,μαμά.Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να με φωνάξεις.

Σ' αγαπώ!