Φαντάζεσαι να ήσουν τυφλός ;
Να μην μπορούσες να δεις πόση ομορφιά κρύβει αυτός ο κόσμος.
Δυστυχία.
Αλλά να μου πεις.. τώρα που δεν είσαι, βλέπεις;
Και τι βλέπεις; Μόνο όσα σου δείχνουν. Όσα αντέχεις. Μια αντανάκλαση του τι πρέπει να δεις. Και αφήνεις αυτή την αντανάκλαση να σε οδηγεί παντού. Λες και δεν ξέρεις εσύ που θες να πας!
Αλήθεια..ξέρεις ;
Κοιτάς προς τα εκεί ή φοβάσαι; Μήπως ντρέπεσαι γι αυτό που είσαι;
Κι αν όχι, γιατί αφήνεις μια αντανάκλαση να σε οδηγεί;
Μια άμορφη μάζα. Μια ανύπαρκτη φωνή. Ένα τίποτα. Κάθεσαι λοιπόν και ακολουθείς ένα ασφαλές τίποτα. Γελοίο ακούγεται.
Τι κυνηγάς λοιπόν; Γιατί τρέχεις πίσω από κάτι που δεν υπάρχει και χάνεις την ουσία;
Ούτε εσύ ξέρεις. Και αμφιβάλλω αν αναρωτήθηκες ποτέ. Ή ακόμη κι αν το έκανες.. απάντηση δεν πήρες. Γιατί ρώτησες τοίχους. Κι οι τοίχοι δε μιλούν.
Έχεις συνηθίσει να είσαι με το τίποτα, έτσι;
Η επιφάνεια σου είναι πλέον απαραίτητη. Χρειάζεσαι μια κάλυψη. Αυτό που είσαι σε τρομάζει. Σκέφτεσαι πως ίσως δε θα αρέσεις και ίσως θα έπρεπε να αλλάξεις. Μα γιατί θα πρέπει να αρέσεις ;
Μόνο και μόνο επειδή στο επιβάλλει μια κακοφτιαγμένη κοινωνία.
Ψεύτικη, άνιωθη, μίζερη. Που δεν σε καταλαβαίνει. ΔΕ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ.
Νιώθεις απογοητευένος, μα σ' έχουν κάνει να το συνηθίσεις. Να ζεις μ' αυτό. Να μεγαλώνεις μαζί του. Χέρι-χέρι με κάτι που σου επιβάλλουν να κρατάς σφιχτά. Μα έλα. Κοίτα σε!
Έχεις τη δύναμη να το διώξεις. Και να ζήσεις πια μόνος.
Πατώντας μόνο στα δικά σου πόδια. Νιώθοντας σίγουρος για τον εαυτό σου.
Προετοιμασμένος για τα πάντα.
Κάν' το απλά.

Comments

  1. Πόσο ωραίο κείμενο! Μου άρεσε πάρα πολύ! Μπράβο σου Αναστασία μου και καλή αρχή <3

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ξαδερφουλα μουυ σ ευχαριστω παρα πολυ! <3

      Delete

Post a Comment

Popular Posts