Ξετύλιξέ το

Νύχτωσε.

Τα φώτα άναψαν, μα γιατί δε βλέπω καλύτερα απ' ότι πριν?
Αυτοκίνητα περνούν. Με προσπερνούν και τρέχουν.
Μα σταθείτε λίγο! Είναι τόσο ωραία αυτή η στιγμή..
Δε θέλετε να τη ζήσετε μαζί μου?
Κι αν όχι,δεν πειράζει. Είναι ωραία και χωρίς εσάς.
Μπορεί - ίσως, λέω- να βρω κάποιον  που να ξέρει πως να την απολαύσει μαζί μου.
Να την κοιτάξουμε μαζί στα μάτια.
Και να της πούμε όλα αυτά που μας βασανίζουν..που μας τρώνε.
Όλα αυτά που αφήνουμε να μας ρίχνουν καθημερινά και τα γόνατά μας έχουν γεμίζει πληγές.
Δεν μπορούμε να περπατήσουμε . Μας κόψανε τη φόρα .
Μα όχι. Εμείς τους αφήσαμε.
Κι αυτό γιατί? Γιατί φοβόμαστε κάτι που οι ίδιοι δημιουργούμε.

Αυτό το μικρό κουβάρι - κάποιοι τ' ονομάζουν ζωή- που  θα 'πρεπε να  ξετυλίγεις κάθε μέρα και να μπλέκεσαι μαζί του όλο και περισσότερο σου δόθηκε απλόχερα.
Είναι δικό σου. Μην αφήνεις να στο παίρνουν.
ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ! Μόνο δικό σου. Αποκλειστικά δικό σου.