Κοίτα να δεις πόση σοφία μπορεί να κρύβεται σε ένα περίπου λιβάδι

       Βγαίνοντας στο μπαλκόνι μου μπορείς να δεις φύση.   Έχω την τύχη να βλέπω ουρανό. Δεν τον κάλυψαν ακόμη οι πολυκατοικίες .Βλέπω και τον ήλιο. Και ακούω τα πουλιά να τραγουδούν το δικό τους σκοπό. Εκείνο , όμως, που παρατηρώ πιο έντονα είναι αυτή η θάλασσα χλωρίδας που μοιάζει περίπου με λιβάδι. Μπορείς να μάθεις τόσα για τη ζωή από αυτό  το μικρό αλλά και μεγάλο λιβάδι.

     Αυτή την περίοδο άνθισαν στο περίπου  λιβάδι μου παπαρούνες. Κόκκινες και έντονες. Έντονες και κόκκινες. Πάντα μου θύμιζαν την επανάσταση. Γιατί καταφέρνουν να ευδοκιμούν σ' αυτή την πανδαισία του πράσινου χρώματος με τόση φυσικότητα και ευκολία. Λες και δεν ξεχωρίζουν τόσο.. Λες και αισθάνονται την ανάγκη της ύπαρξής τους. Την ανάγκη να προκαλούν ενδιαφέρον και περιέργεια ,αφού ζουν ανάμεσα σε όμοια φυτά. Κι εκείνες, τόσο εκτυφλωτικές και περήφανες, επιλέγουν να κάνουν τη διαφορά. Βλέπεις πηγαδάκια από δαύτες να συνωμοτούν για την επόμενη κίνηση της επανάστασής τους. Και βλέπεις και σκόρπιες. Είναι οι πράκτορές τους. Αυτοί που παρατηρούν τα δρώμενα.
    Κάπως, έτσι, φαντάζομαι πως πρέπει να μοιάζουν οι επαναστάτες. Αυτοί που αμφισβητούν την ομοιομορφία και την τυποποίηση που υπάρχει. Αυτοί που σιχαίνονται τη διαφθορά και την κατάντια του κόσμου μας. Κάπως έτσι.. Προκλητικοί, προσβλητικοί,επιβλητικοί, αυθόρμητοι. Με κότσια. Κουράγιο. Με όνειρα αλλά και πλάνο. Γιατί η απόσταση μεταξύ ονείρου και στόχου.. ένα πλάνο δρόμος.

    Υπάρχει και κάτι άλλο που παρατηρώ ,αλλά όχι τώρα. Το βλέπω την εποχή που τα χόρτα ξεραίνονται και ο Αέρας φυσάει δυνατά. Τότε, υπάρχουν κάποια από αυτά που είναι ευλύγιστα. Και ελίσσονται την ώρα που ο Αέρας τα προσπερνά. Και είναι ευτυχισμένα. Και ήρεμα. Έχουν παγειωμένη τη θέση τους στο λιβάδι.Κανείς δεν μπορεί να τα πάρει από εκεί. Υπάρχουν , όμως, και τα άλλα.. Εκείνα που δεν παίρνουν από τα απειλητικά σφυρίγματα  του Αέρα. Δεν κάνουν τα στραβά μάτια. Δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους . Διαμαρτύρονται . Ίσως και χωρίς λόγο. Αλλά το κάνουν. Λες, είναι άκαμπτα. Έλα όμως που κάποια στιγμή ο Αέρας θυμώνει πολύ με την ασυμμορφοσιά τους . Και το βάζει πείσμα να τα διώξει από την κατοχή του. Και λυσομανάει. Φουσκώνει τα πνευμόνια του και με όση δύναμη του έχει απομείνει ξεριζώνει τα δήθεν άκαμπτα χόρτα.

Για κάτσε.. αυτό δε σου θυμίζει λιγάκι τη ζωή?

Τι είναι , απορώ, το προτιμότερο? Να κάνεις ένα-δυό τσαλίμια και να ζεις ήρεμος μετά τη φουρτούνα ή να υψώνεις το ανάστημά σου  χάνοντας ταυτόχρονα την ύπαρξή σου? Πολλοί θα επέλεγαν το πρώτο, μα σκέφτομαι πως έστω για τη λίγη ώρα που το άκαμπτο και πλέον ξεριζωμένο φυτό αιωρείται, πραγματοποιεί παράλληλα τη μεγαλύτερη επιθυμία του. Να τραβήξει όλη την προσοχή πάνω του. Να φύγει πανηγυρικά και θεαματικά... Αλλά τελικά θα φύγει..      Άβυσσος!

Κοίτα να δεις πόση σοφία μπορεί να κρύβεται σε ένα περίπου λιβάδι.

Comments

  1. "Κοίτα να δεις πόση σοφία μπορεί να κρύβεται σε ένα περίπου λιβάδι".

    Πολλοί βλέπουν λιβάδια αλλά ελάχιστοι βιώνουν το οτιδήποτε! Η σοφία δεν κρύβεται στο λιβάδι αλλά στο μυαλό σου! Καλό Πάσχα

    ReplyDelete
  2. Σας ευχαριστώ κύριε! Καλό Πάσχα και σε εσάς!!

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular Posts