Σκιές

    Ξέρεις τι είναι τα παράθυρα?

Ζωντανοί καμβάδες είναι.   Καμβάδες γιατί είναι ζωγραφισμένο πάνω τους κάθε λογής χρώμα και ζωντανοί γιατί αλλάζουν κάθε λίγο. Δε μένουν ακούνητοι κι αγέλαστοι σα τα στρατιωτάκια που παίζαμε μικροί.   Κι είναι σα ζωγραφιά. Μόνο που δεν την επιλέγεις πάντα εσύ . Στολίζει τη γωνιά σου γιατί υπήρχε εκεί πριν γεννηθεί αυτή.
Εσύ απλώς το δέχεσαι. Εγώ μια φορά, πολύ ευχαριστημένη είμαι με τον καμβά που μου ΄τυχε.. Είναι σημαντικό μέρος της φωλιάς μου . Είναι στολίδι . Που με εμπνέει...


Γι' αυτό δίπλα του έχω τοποθετήσει κανα δυο ντουζίνες φωτογραφίες . Να στέκουν εκεί και να μου θυμίζουν πως οι πρωταγωνιστές τους είναι τα στηρίγματά μου.

Έχω τοποθετήσει και δυο ξεχωριστούς μαγνήτες. Σα σκιές κολλημένες. Σα σκιές που οδηγούν σε πλάσματα ενός άλλου κόσμου, μακρινού. Κι εκείνες απλώς μου θυμίζουν πως ό,τι κι αν κάνεις αυτομάτως αποτυπώνεται . Πως η ιστορία σου γράφεται από σένα τελικά. Κρατάς την πένα και δεν το ξέρεις ίσως. Πως οι κινήσεις σου είναι ορατές ακόμη και σ'αυτούς που δεν κοιτούν το σώμα σου.
Είναι ,που λες, ο ένας μαγνήτης μια μπαλαρίνα. Χορεύτρια ονειροπόλα. Πετά . Άλμα λέγεται στη γλώσσα του χορού.  Ναι. Αυτό κάνει . Ένα άλμα.
Γιατί άλμα?
Γιατί η αδρεναλίνη της σταματά να κοιμάται. Το δέρμα της αισθάνεται τον αέρα να τη χαιδεύει απαλά μέχρι την πτώση. Γιατί βρίσκεται πιο κοντά στα πουλιά ,που τόσο αγαπά να χαζεύει. Γιατί δεν πατά στο έδαφος για μια στιγμούλα μόνο. Αχ να 'ξερες πόσο τη 'φχαριστιέται τη στιγμούλα της..

Κι εκείνος στέκει κάτω, στη γη. Ο Μονόλυκός της. Μόνος τριγυρνά τις ώρες που εκείνη λείπει. Μόνος κηνυγά την τροφή τους.  Δε φεύγει, όμως, ποτέ μακριά. Είναι υπεύθυνος γι' αυτή. Μένει κοντά , εκεί , μήπως και χρειαστεί να τη σώσει. Μην του πάθει κακό..
Του αρέσει να την κοιτά όση ώρα εκείνη χάνεται στον κόσμο το δικό της γιατί , αλήθεια, μοιάζει τόσο όμορφη όταν πετά. Άλλωστε, το ξέρουμε πως όμορφος είναι ο ευτυχισμένος. Και δεν τον πειράζει που την αποχωρίζεται. Γιατί πάντα γυρίζει.  Με το σφύριγμά του ξυπνά και επιστρέφει στο σπίτι. Εκείνος την κρατά ζωντανή. Γιατί αλλιώς θα χανόταν η μικρή μας μπαλαρίνα..θα ξεχνιόταν σε κόσμους φανταστικούς.
Αλλά κι εκείνη του δίνει ζωή . Κι  αυτό ,γιατί του φέρνει από μακριά παραμύθια και αισθήματα και γέλια. Και τον κάνει ν' αγαπά. Κι αυτό σίγουρα είναι ό , τι έχει πιο κοντά στο να πετά . Κι ίσως μια μέρα καταφέρει κι εκείνος να πάει μαζί της. Να στερεώσει καλά τα φτερά του και να φύγουνε μαζί.
Ίσως πάλι και όχι. Γιατί ο καθένας έχει το ρόλο του σ' αυτό το παραμύθι...


Κι αυτές οι ταιριαστές μορφές στέκουν απέναντι απ' τα όνειρά μου. Ώσπου με παίρνει ο ύπνος και γίνονται ένα. Και είμαι η μπαλαρίνα της σκιάς.   Και είναι ο Μονόλυκός μου.
Και ζήσαν αυτοί καλα...


                                                                                                                       

                                                                                                        Σου είπα, με εμπνέει ο καμβάς                                                                                                             μου..
                                                                                                        Ας κλείσω το πατζούρι. Πέρασε                                                                                                           η ώρα.

Comments

Post a Comment

Popular Posts