Όμορφε άνθρωπε


   Πράγματι, ήταν πολλές οι φορές που έσφαλα. Τώρα που κοιτώ τα λάθη μου από μακριά, είναι όντως πολλά. Αλλά ,ξέρεις κάτι; Είναι ένα απ' αυτά τα πράγματα που με κάνουν να αισθάνομαι άνθρωπος. 
Φυσικά και μετανιώνω που τα έκανα,δεν είμαι αναίσθητη. Μα αν δεν ήταν αυτά, δε θα υπήρχα εγώ, όπως είμαι τώρα. Θα είχα κάπως διαφορετικά εξελιχτεί και πού ξέρω αν θα ήταν καλύτερη εκείνη η εξέλιξη; Άρα, ποιός ο λόγος να κοιτάζουμε πίσω και να δυσανασχετούμε για όσα δε μπορούμε να αλλάξουμε; Η μαγκιά σου θα φανεί στο αν ήσουν αρκετά έξυπνος να μάθεις κάτι απ' αυτά τα ριμαδολάθη που σου τρώνε τις νύχτες σου. 
 Ακόμη περισσότερες ήταν οι φορές που έκλαψα για πράγματα που δεν άξιζαν ούτε στάλα της προσοχής μου. Κι όμως, εγώ τα τίμησα με τα δάκρυά μου και τους έδωσα περισσότερη αξία απ' όσο έπρεπε να λάβουν ποτέ απ' τον οποιονδήποτε. Γιατί ήταν υποθέσεις άχρηστες που μόνο με ανάλωναν σε άσχημες σκέψεις και φοβισμένα αύριο.Κι όμως, θα τα περνούσα ξανά ,γιατί χάρη σε αυτές τις άθλιες στιγμές ένιωσα άνθρωπος. Με αισθήματα. Με κακές στιγμές και με προβλήματα.Και μπόρεσα και πάλι να σηκωθώ και να χαμογελάσω και να κοιτάξω τον ήλιο ,αν και αγουροξυπνημένη από ένα μακρύ λήθαργο. Έπρεπε να μ' έβλεπες, έτσι χαρούμενη και στολισμένη με το γαλάζιο χρώμα της αυτοπερηφάνιας! Μόνο γι΄αυτή τη στιγμή του θριάμβου και της αισιοδοξίας, θα τα ζούσα ξανά, όλα τα πληγωμένα βράδια.

Υπήρξαν φορές που παράτησα ό,τι έκανα γιατί πολύ απλά δε μπορούσα άλλο. Ήθελα να τρέξω μακριά, μακριά από τα πάντα, μόνο για μια στιγμή, κι ας γινόταν σκόνη το επόμενο δευτερόλεπτο. Κι είμαι ευγνώμων που άφησα ό,τι με κατέστρεφε νωρίς, μόλις ένιωσα να με πνίγει και να με τραβάει κάτω. Γιατί αν δεν έφευγα τότε, δε θα μπορούσα να φύγω ποτέ. Κι άφησα πίσω στάχτες και ουρλιαχτά και ολοζώντανη αποτραβίχτηκα. Κι έψαξα για ένα άλλο μέρος, να απλώσω την ψυχή μου να ξεκουραστεί.Κι ένιωσα τότε σαν άνθρωπος,που πάντα ζητά το καλύτερο.
     Δε θα ντραπώ να ομολογήσω, ακόμη, πως ζήλεψα κάποτε, πράγματα που δεν είχα και που τόσο λαχταρούσα! Αλλά , κάτι για το οποίο με θαυμάζω είναι το γεγονός πως δε γκρέμισα ποτέ του αλλουνού το σπιτικό για να χτίσω το δικό μου. Ήμουν πολύ απασχολημένη με το να ερευνήσω που βρήκε τα υλικά για να το χτίσει. Κι ήμουν ευγενική κι ειλικρινής μαζί του κι έμαθα απ'αυτόν κι ήταν τόσο ανθρώπινη η επαφή αυτή. Όλοι, άλλωστε, στον ίδιο αγώνα δρόμου τρέχουμε και μπορούμε κάπου κάπου να παίρνουμε συμβουλές από καλύτερους αθλητές.  
 Σκέφτομαι και χαμογελάω κάπως πικρά, πόσες φορές, καρδιά μου, αγάπησες και έδωσες από τις πιο κρυφές σου αποθήκες χρυσάφια και ρουμπίνια που μόνη σου, με φροντίδα, έφτιαξες ,σε περαστικούς ληστές ή σε ανιχνευτές πετρών. Κι όταν κάποια στιγμή έφτασε σε σένα κάποιος που είχε ανάγκη χρυσάφια και ρουμπίνια, είχες πια μείνει λεηλατημένη και άδεια! Τόσο άδεια, που άκουγε, ο δύστυχος τη φωνή του να χτυπάει στον τοίχο και να γυρίζει πίσω. Μα ήμουν απλώς ένας άνθρωπος κενός και το παθαίνουν συχνά οι άνθρωποι , όταν τους παίρνουν πράγματα και δεν τα εκτιμούν. 

Τι σου είναι κι αυτή η ανθρώπινη φύση! Δε σ'αφήνει ποτέ να ησυχάσεις κι όλο απαιτήσεις και παράπονα και φωνές και μετά να σου πάλι τα γέλια κι οι χαρές. Αναποφάσιστε, ζαλισμένε, περίεργε , όμορφε άνθρωπε! 

Comments

  1. Είσαι καταπληκτική. Αυτό μόνο! Είπες όσα έχουν ταλαιπωρήσει το μυαλό μου για πολλά βράδια με τον καλύτερο τρόπο! Εύγε :)

    ReplyDelete
  2. Σ' ευχαριστώ JustAnotherGirl :)
    Ανυπομονώ να διαβάσω κι άλλα δικά σου κείμενα!

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular Posts