Το παλιό αρχοντικό

Οι δαντελένιες θύρες,
Τα κόκκινα κλήματα.
Κι ο αγέρας ο αυταρχικός.

Το παλιό αρχοντικό που φύσηξαν στη μνήμη μου,επαναστάτησε.
Έβγαλε πόδια και με κυνηγά. "Στάσου!" ,μου φωνάζει,και κάτι άλλα μισόλογα.
Δεν καταλαβαίνω. Τι γλώσσα είναι αυτή;

Ανοίγει διάπλατα τις δαντελένιες θύρες και "Έμπα μέσα" μου λέει.
Μα δε θέλω.
Ο αγέρας εναντίον μου. Με τραβά προς τα μέσα.
Γιατί δεν έφαγα εκείνο το τελευταίο κομμάτι καρυδόπιτας;
Σαν πούπουλο άβουλο με βάζει στα μύχια του αρχοντικού.

Ω! Μα τα κουρτινόξυλα!
Εδώ ήσουν τόσο καιρό; ,αναφωνώ .Κρυφτό θα παίζουμε γιαβρί μου;
Ούτε που μιλάει.
Μονάχα τα έξυπνα ματάκια με περιεργάζονται μ' ένα χαδιάρικο ύφος.

Ελπίδα! ,της φωνάζω προστακτικά. Δεν ήσουν καλό κορίτσι.
Βγες απ' τα συρτάρια. Δεν είναι ώρα να καταχωνιάζεσαι κι εσύ με τη Μελαγχολική Θύμηση.
Εκείνη είναι παρείσακτη κι εσύ απαραίτητη. Βλέπεις τη διαφορά;

Τέρμα το παιχνίδι σας για απόψε. Και για πάντα.
Βγες από δω μέσα,μπρος!
Απορώ με το θράσος σου. Θα σε φυλάκιζα αν μπορούσα, να μην ξανατρυπώσεις ποτέ εδώ μέσα.

Τα έγκατα των ξεχασμένων δε σου πήγαιναν ποτέ.
Τη δουλειά έχεις, μικρό ξωτικό, να παίζεις με τη θύμηση λαθών του παρελθόντος;
Αυτή ανήκει εκεί. Στο παλιό, ξεχασμένο αρχοντικό . Και καλά θα κάνει εκεί να μείνει.
Πως να φιλοξενώ εσένα στο τωρινό μου σπίτι αν πισωγυρίζω συνεχώς να σε μαζεύω από τις αναμνήσεις του παρελθόντος;
Δείξε λίγη κατανόηση. Μου ήταν ήδη πολύ δύσκολο να αγοράσω άλλο σπιτικό.

Μα τι σε τραβάει εκεί καλή μου;
Όλο αράχνες και βατράχια ,γεμάτος ο τόπος.

Πρέπει να βρω το κουράγιο να το καθαρίσω μια μέρα αυτό το σκοτεινό αρχοντικό.