Μόνος ή μη μόνος;
Τελευταία συνειδητοποιώ όλο και πιο έντονα πόσο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφομαι -και ιδίως οι σημαντικοί- για την ευτυχία μου. Έχω ακούσει,όμως, άτομα να λένε πως θέλουν να είναι ευτυχισμένα χωρίς αυτό να εξαρτάται από κάποιον άλλο και μερικές φορές, εύχομαι να σκεφτόμουν κι εγώ έτσι. Με έχουν ,επίσης , συχνά συμβουλέψει να καταλάβω ότι η πράγματική ευτυχία θα έρθει από μέσα μου.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουμε πληγωθεί ουκ ολίγες φορές. Συχνά, από άτομα δικά μας, αγαπημένα (Γιατί αν δεν ήταν "δικά μας" ,δε θα μας έκοφτε τόσο ο,τι κι αν είπαν ή έκαναν). Άρα ,το να επηρεάζεσαι συναισθηματικά από τους άλλους έχει και τα αρνητικά του. Όπως το καθετί.
Κι όμως -και πες με μαζόχα- δε θα άλλαζα τίποτα,γιατί μαζί με κάποια αρνητικά έρχονται και τα πολλά οφέλη που έχω αποκομίσει από τις σχέσεις μου. Θα ξεχάσω εγώ πόσες φορές έτρεξε ο κολλητός μου για να του πω κλαίγοντας τί με στεναχωρησε; Ή πόσες φορές η κολλητή μου με άκουγε και προσπαθούσε να με καταλάβει; Πόσο καλά αισθάνθηκα να βρίσκομαι με τις φίλες μου μετά από μια ερωτική απογοήτευση ή ενα καβγά; Πόσο ήρεμη ένιωσα στην αγκαλιά της μαμάς μου όταν ένα παιδί στο σχολείο μου είπε κάτι άσχημο; Θα ξεχάσω την περηφάνεια του μπαμπά μετά από έναν αγώνα ρυθμικής; Ή πόσο χρήσιμη ένιωσα εγώ η ίδια όταν στήριξα κάποιον; Ακόμη περισσότερο, γίνεται να ξεχάσω πόσο αγαπητή, ικανή, αποδεκτή, αρκετή με έκαναν να αισθανθώ όλα αυτά;
Και σκέψου και το άλλο. Ποιός δημιουργεί την εικόνα σου; Οι άλλοι. Ουσιαστικά, εσύ πράττεις και βλέπεις αντιδράσεις από το περιβάλλον σου. Φυσικά,από ένα σημείο και μετά έχεις δική σου άποψη. Αλλά όλα ξεκινούν από τους έξω. Μαθαίνεις να μιλάς,να περπατάς, να ζεις όπως σου μαθαίνουν οι άλλοι.
Επομένως,είναι εκ των πραγμάτων μεγάλος παράγοντας για την εικόνα σου,για το πώς εισπράττεις αυτά που βιώνεις και άρα για την ευτυχία σου.
Αναρωτιέμαι πώς γίνεται ένας άνθρωπος να συγκρατεί τους κραδασμούς των άλλων από πάνω του. Πόσο ατσάλινος πρέπει να είναι. Πόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση και ψυχραιμία χρειάζεται για να απωθεί τις αρνητικές επιδράσεις τους και να φυλάσσει μόνο τις θετικές. Θα ήταν ιδανικό αυτό. Να γνωρίζεις ποιός είσαι και τί ζητάς,τί σου κάνει καλό και τί όχι και να επιλέγεις αυτά που σε ωφελούν. Υπέροχο! Ίσως αυτό εννοούσε ένας φίλος όταν μου έλεγε πως θέλει να είναι ευτυχισμένος από μόνος του, ανεξάρτητος. Και μακάρι να το καταφέρει δηλαδή. Γιατί το να ζεις με αυτό το σκεπτικό είναι απόδειξη ότι αγαπάς και σέβεσαι τον εαυτό σου και μάλιστα ,λίγο παραπάνω από τους άλλους. Γιατί στο κάτω κάτω ,δυστυχώς ή ευτυχώς, οι άλλοι είναι άλλοι. Με τον εαυτό μου πάντα θα πορεύομαι,με αυτόν θα ζω, για αυτόν θα ζω.
Για μένα,οι δικοί μου άνθρωποι είναι καλό να λειτουργούν ως στηρίγματα. Να μεταδίδουν τη θετικότητα και την αγάπη τους. Για να μπορέσω κάποια στιγμή να πω ότι στηρίζομαι στα δικά μου πόδια. Μόνο για να το πω. Γιατί και τότε, να δεις που πάλι θα τους επιλέξω. Είναι καλό να επιλέγεις να ζεις με κάποιον, όχι γιατί εξαρτάσαι απ' αυτόν,ούτε γιατί η ζωή σου είναι κενή χωρίς την παρουσία τους, αλλά για τον απλό λόγο ότι είναι πολύ πιο όμορφη!
Η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουμε πληγωθεί ουκ ολίγες φορές. Συχνά, από άτομα δικά μας, αγαπημένα (Γιατί αν δεν ήταν "δικά μας" ,δε θα μας έκοφτε τόσο ο,τι κι αν είπαν ή έκαναν). Άρα ,το να επηρεάζεσαι συναισθηματικά από τους άλλους έχει και τα αρνητικά του. Όπως το καθετί.
Κι όμως -και πες με μαζόχα- δε θα άλλαζα τίποτα,γιατί μαζί με κάποια αρνητικά έρχονται και τα πολλά οφέλη που έχω αποκομίσει από τις σχέσεις μου. Θα ξεχάσω εγώ πόσες φορές έτρεξε ο κολλητός μου για να του πω κλαίγοντας τί με στεναχωρησε; Ή πόσες φορές η κολλητή μου με άκουγε και προσπαθούσε να με καταλάβει; Πόσο καλά αισθάνθηκα να βρίσκομαι με τις φίλες μου μετά από μια ερωτική απογοήτευση ή ενα καβγά; Πόσο ήρεμη ένιωσα στην αγκαλιά της μαμάς μου όταν ένα παιδί στο σχολείο μου είπε κάτι άσχημο; Θα ξεχάσω την περηφάνεια του μπαμπά μετά από έναν αγώνα ρυθμικής; Ή πόσο χρήσιμη ένιωσα εγώ η ίδια όταν στήριξα κάποιον; Ακόμη περισσότερο, γίνεται να ξεχάσω πόσο αγαπητή, ικανή, αποδεκτή, αρκετή με έκαναν να αισθανθώ όλα αυτά;
Και σκέψου και το άλλο. Ποιός δημιουργεί την εικόνα σου; Οι άλλοι. Ουσιαστικά, εσύ πράττεις και βλέπεις αντιδράσεις από το περιβάλλον σου. Φυσικά,από ένα σημείο και μετά έχεις δική σου άποψη. Αλλά όλα ξεκινούν από τους έξω. Μαθαίνεις να μιλάς,να περπατάς, να ζεις όπως σου μαθαίνουν οι άλλοι.
Επομένως,είναι εκ των πραγμάτων μεγάλος παράγοντας για την εικόνα σου,για το πώς εισπράττεις αυτά που βιώνεις και άρα για την ευτυχία σου.
Αναρωτιέμαι πώς γίνεται ένας άνθρωπος να συγκρατεί τους κραδασμούς των άλλων από πάνω του. Πόσο ατσάλινος πρέπει να είναι. Πόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση και ψυχραιμία χρειάζεται για να απωθεί τις αρνητικές επιδράσεις τους και να φυλάσσει μόνο τις θετικές. Θα ήταν ιδανικό αυτό. Να γνωρίζεις ποιός είσαι και τί ζητάς,τί σου κάνει καλό και τί όχι και να επιλέγεις αυτά που σε ωφελούν. Υπέροχο! Ίσως αυτό εννοούσε ένας φίλος όταν μου έλεγε πως θέλει να είναι ευτυχισμένος από μόνος του, ανεξάρτητος. Και μακάρι να το καταφέρει δηλαδή. Γιατί το να ζεις με αυτό το σκεπτικό είναι απόδειξη ότι αγαπάς και σέβεσαι τον εαυτό σου και μάλιστα ,λίγο παραπάνω από τους άλλους. Γιατί στο κάτω κάτω ,δυστυχώς ή ευτυχώς, οι άλλοι είναι άλλοι. Με τον εαυτό μου πάντα θα πορεύομαι,με αυτόν θα ζω, για αυτόν θα ζω.
Για μένα,οι δικοί μου άνθρωποι είναι καλό να λειτουργούν ως στηρίγματα. Να μεταδίδουν τη θετικότητα και την αγάπη τους. Για να μπορέσω κάποια στιγμή να πω ότι στηρίζομαι στα δικά μου πόδια. Μόνο για να το πω. Γιατί και τότε, να δεις που πάλι θα τους επιλέξω. Είναι καλό να επιλέγεις να ζεις με κάποιον, όχι γιατί εξαρτάσαι απ' αυτόν,ούτε γιατί η ζωή σου είναι κενή χωρίς την παρουσία τους, αλλά για τον απλό λόγο ότι είναι πολύ πιο όμορφη!
Comments
Post a Comment