Για να πνίξω τη σιωπή

Το μόνο που μένει όταν φεύγεις είναι σιωπή.

Η αίσθησή της
μου θυμίζει αυτή του χειμώνα
με το τσουχτερό του κρύο
που τρυπάει τα κόκκαλά σου
που σε ξεγυμνώνει από τα ζεστά σου ρούχα
την ασφάλειά σου
κλέβει τα χρώματα του καλοκαιριού
γεμίζει τον ουρανό σου με σύννεφα έτοιμα να σκάσουν
θυμίζοντάς σου
ειρωνικά πως
ξέρει τα πάθη της καρδιάς σου

Έτσι αισθάνομαι όταν φεύγεις
Άρρωστη. Ξεγυμνωμένη.
Έτοιμη να μπίξω τα κλάματα
σα μικρό παιδί




Σου μιλάω, λες , δήθεν λογικά
μα
αν ερχόταν η δική μου η σειρά
τα ίδια θα έκανα και χειρότερα.είναι στη φύση του ανθρώπου να σκέφτεται λογικά
αλλά να ενεργεί παράλογα
λέει κάποιος Ανατόλ Φραντς και συμφωνώ
γιατί η καρδιά έχει λόγους που αγνοεί το λογικό
εξηγεί κάποιος Λαμαρτίνος ρομαντικός.
(Ξέρουν οι Γάλλοι από τέτοια και συνεννοούνται)

Αλλά συνεχίζω να μιλάω λογικά γιατί...
πάρε έναν δικό μας,τον Ευριπίδη
η λογική παλεύει με το φόβο και νικά,μας λέει
ή τον Φίσερ που θεωρεί πως
ωραία αισθήματα,χωρίς τη δύναμη της λογικής ,σύρονται στο βόρβορο
ή τον Επίκουρο που σημειώνει ότι
τους ανοήτους τους απαλάσσει απ' τη λύπη ο καιρός
ενώ τους μυαλομένους η λογική.



Κι ενώ πασχίζω από κάπου να σε πιάσω
δεν αντέχω να σε χάσω
και μου φεύγεις
και μυρίζω να ρχεται η σιωπή

γιατί, λες, η λογική δεν είναι λύση
και περιμένεις κάποιος
τα μάγια να ρθει και να λύσει
να ελευθερώσει την πληγωμένη σου ψυχή

όμως
δεν έχω ξόρκια να σε σώσω
ούτε τη δύναμη να σε μαλώσω
γιατί ξέρω τι σε έφτασε εκεί

και τρέμω
μη τυχόν την πιάσει πάλι
και περάσει να με δει
και ουρλιάζω
και τις χορδές μου τυραννάω
για να πνίξω τη σιωπή
γιατί
αν αυτή ακούσω
σημαίνει πως δε θα σαι πια εκεί.

Μα μη φοβάσαι
είμαι εδώ.
και θα σου τραγουδάω
να μην ακούμε τη σιωπή.
και εγώ θα περιμένω
το δρόμο σου να βρείς
για όσο χρειαστεί

και θα ελπίζω
πως όταν τα τραγούδια μου τελειώσουν 
θα σ ακούσω να μιλάς και πάλι
με την νεογέννητή σου τη φωνή
γιατί ξέρω καλά πως ξέρεις να γυρίσεις
καθώς πάντα το τονίζεις
πόσο η γεωγραφία είναι σημαντική.