Ελπίς

Έστω πως έχεις τηλεφωνήσει στη φίλη σου δέκα φορές και δεν έχει απαντήσει. Πως ξέρεις πως δε θα απαντήσει την εντέκατη;
Έστω πως έχεις κοιτάξει τον ουρανό χιλιάδες φορές και δεν έχεις δει το Θεό. Σημαίνει αυτό πως εκείνος δεν υπάρχει;
Έστω πως φοβάσαι πάντοτε τη θάλασσα γιατί τις δύο φορές που μπήκες στη ζωή σου σε τσίμπησε σαλούφα. Θα συμβεί αυτό και την επόμενη φορά;

Η απάντηση είναι «δεν ξέρω». Και πράγματι, δεν μπορείς να ξέρεις.  Συνηθίζουμε, όμως, να είμαστε τόσο προκατειλημμένοι ώστε φροντίζουμε να μην υπάρχουν επόμενες φορές. Γιατί φοβόμαστε την απόρριψη. Αλλά ξεχνάμε πως υπάρχουν κάποιες αξίες στη ζωή σημαντικότερες από το φόβο. Όπως, η ελπίδα.

Η ελπίδα είναι που οδήγησε τους επιστήμονες να συνεχίσουν τα πειράματά τους έως ότου αποδείξουν την υπόθεσή τους. Χωρίς αυτή, θα ζούσαμε τώρα χωρίς φως, υπολογιστές , ρούχα και βασικά, οτιδήποτε έχει δημιουργηθεί με την παρέμβαση του ανθρώπου και όχι τυχαία ή φυσικά.
Η ελπίδα είναι αυτή που βοηθά τους θρησκευόμενους  ετοιμοθάνατους ανθρώπους να χαμογελούν ακόμα και να μην απελπίζονται, αναμένοντας καρτερικά τη λύτρωση . Ή τους θρησκευόμενους υγιείς ανθρώπους να ξεπερνούν τα προβλήματά τους και να βλέπουν πέρα από το περιορισμένο οπτικό πεδίο που επιβάλλει το εκάστοτε πρόβλημα.
Γενικώς, αυτή η γαλάζια αίσθηση έχει φοβερές ιδιότητες, μα εμείς περισσότερο φοβόμαστε παρά ελπίζουμε. Βέβαια, και τα δύο έχουν προσαρμοστικές ιδιότητες. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να αρνηθούμε.

Το θέμα είναι να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ελπίζει που και που, να του δίνουμε μια γουλιά αισιοδοξίας για να συνεχίζει πιο ανάλαφρος και θετικά διατεθειμένος το ταξίδι του.
Όπως όταν κοιμόμαστε, ονειρευόμαστε, ώστε υποσυνείδητα να λύσουμε τα προβλήματά μας, έτσι χρειαζόμαστε και συνειδητά κάτι που θα μπορούσε να έχει τις ίδιες με τα όνειρα επιδράσεις. Θα μπορούσε αυτό να είναι η ελπίδα, καθώς όπως ο Αριστοτέλης θεωρούσε «ελπίς εστί εγρηγορότος ενύπνιον» , δηλαδή η ελπίδα είναι το όνειρο του ξύπνιου .  Και γνωρίζουμε πως τα όνειρα είναι απαραίτητα για την ψυχική ισορροπία του ανθρώπου. Φυσικά, το όνειρο είναι στενά συνδεδεμένο με τον ύπνο. Και δε θα ήταν χρήσιμο κάποιος να αναπαυτεί στο γλυκό μαξιλάρι της ελπίδας, σφαλίζοντας τα μάτια του μπροστά σε κάθε κίνδυνο. Η ελπίδα μπορεί να σώσει μονάχα αν χρησιμοποιηθεί ως όπλο , ως μέσο για να κερδηθεί η μάχη κι όχι ως Θεός που μπορεί να κάνει τα πάντα από μόνος του.

Έρχεται, ακόμη, ο Καζατζάκης και ξεστομίζει το θρυλικό « Δε ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Και φαίνεται κι εδώ η άλλη πλευρά της ελπίδας, για την οποία έγινε ήδη λόγος. Η ελπίδα θα έπρεπε να φοριέται ως αξεσουάρ κι όχι να γίνεται ένα με το δέρμα. Γιατί έτσι μπορεί να καταντήσει μια ακόμα φυλακή, που σε βυθίζει και σε περιορίζει απ την αλήθεια. Θα μπορούσε , δηλαδή, να λειτουργήσει αρνητικά, κάνοντας τον άνθρωπο να εθελοτυφλεί, ελπίζοντας πως μια αόρατη ,μαγική δύναμη θα τον σώζει από οτιδήποτε.

Το συμπέρασμα; Η ελπίδα είναι απαραίτητη για μια ευτυχισμένη ζωή στην οποία κάποιος πέφτει μα ξέρει να σηκώνεται. Αλλά όπως κάθε νόμισμα, έχει κι η ελπίδα την πλευρά που πρέπει να αποφύγουμε. Η λύση φυσικά γνωστή : Μέτρον άριστον!