Αιώνιος δεσμός

          Είναι περίεργο το γεγονός πως δεν είμαστε μόνο αυτό που δείχνουμε, ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε. Δεν είμαστε καν μόνο το προηγούμενο σε συνδυασμό με τον τρόπο που σκεφτόμαστε συνειδητά. Είμαστε, επίσης, κάτι που δε γνωρίζουμε ξεκάθαρα. Κάτι το οποίο μας κάνει να φερόμαστε όπως φερόμαστε ή να νιώθουμε όπως νιώθουμε χωρίς πλήρη συνείδηση του γιατί αυτά συμβαίνουν(κάποιοι το ονομάζουν ασυνείδητο). Είναι σαν μια αόρατη σπρωξιά προς μια κατεύθυνση την οποία δεν καταλαβαίνουμε γιατί επιλέξαμε. Και εν μέρει, όντως δεν την έχουμε επιλέξει,όχι μετά από σκέψη και συνειδητοποίηση. Ένα κομμάτι μας την έχει επιλέξει για τους δικούς του λόγους,οι οποίοι συνήθως μας είναι παντελώς άγνωστοι.

         Αυτό το κομμάτι μας αποτελεί μεγάλο μέρος της ταυτότητάς μας,κι όμως κάποιες φορές αγνοούμε  τη συμβολή του στη ζωή μας. Ίσως γι αυτό πολλοί από εμάς βρισκόμαστε σε σύγχυση με ό,τι συμβαίνει μέσα μας ή  σε συνεχή αναζήτηση του εαυτού μας. Εκείνου, δηλαδή ,του κομματιού του παζλ που, σαν από θέση ισχύος, χειρίζεται τα πράγματα χωρίς την άδειά μας. Άλλοτε θυμώνουμε μαζί του γιατί δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε, άλλοτε προσπαθούμε να το φέρουμε στην επιφάνεια σαν τρελοί,να το βάλουμε στο μικροσκόπιο,να προβούμε σε μεταλλάξεις. Όπως και να 'χει, μας επηρεάζει συχνά περισσότερο απ όσο πιστεύουμε.

      Το φαντάζομαι σαν ένα κουτί που κουβαλάμε παντού. Άρχισε να δημιουργείται από τη γέννησή μας και μεγαλώνει μαζί μας σαν χιονοστοιβάδα,τρεφόμενο από εμπειρίες και συναισθήματα.Συνδέεται με αλυσίδες με το μυαλό μας και συγκεκριμένα με το σημείο των σκέψεων και το σημείο των συναισθημάτων. Πότε τσιγκλάει το ένα μέρος και πότε το άλλο,σαν αφέντης που γνωρίζει τη δύναμή του,αναγκάζοντάς τα να υποταχθούν στα θελήματά του.Δεν είμαστε σίγουροι για το τι περιέχει και γιατί, αυτό αποτελεί ένα μυστήριο. Ξέρουμε μόνο ότι υπάρχει κάπου εκεί και μας συνοδεύει.
     Βέβαια, εφόσον πρόκειται για ένα κουτί που μετακινείται όποτε κι εμείς, σημαίνει πως κι εμείς έχουμε ένα κάποιο έλεγχο σ αυτό. Τώρα θα μου πεις, κι αυτό μας μετακινεί και θα χεις δίκιο. Αλλά , απ ό,τι βλέπεις, πάλι μαζί είμαστε. Χεράκι-χεράκι. Μια ζωή μαζί.
Έχουμε πολλές ευκαιρίες να το εξετάσουμε, να το ανοίξουμε, να εκτιμήσουμε το βάρος του, την επιρροή του και να μαντέψουμε το περιεχόμενό του.Ίσως να μιλήσουμε μαζί του,να ρωτήσουμε πράγματα ή και να  το καθησυχάσουμε κάποιες φορές,καθώς δεν έχει συνείδηση και λογική,μόνο ορμή κι επομένως μας οδηγεί σε λάθη.

     Το κυριότερο, για μένα ,όσον αφορά αυτό το κουτί είναι ότι είναι πραγματικό και μαζί με τη λογική μου,είναι ο εαυτός μου. Είναι ίσως πιο αληθινό απ τη συμπεριφορά μου και τα λόγια μου,γιατί αυτά μπορώ να τα κατασκευάσω. Αυτό , όμως,δημιουργήθηκε φυσικά,μόνο με το να ζω και έρχεται αναγκαστικά στο προσκήνιο. Αποτελεί τη ζωή μου,συμπυκνωμένη σε συναισθήματα που καθορίζουν το παρόν. Προφανώς, πρέπει κάποιες φορές να το δαμάζω,να το αμφισβητώ και να το αλλάζω. Γι αυτό, άλλωστε, υπάρχει η συνείδηση. Κι αυτή είναι εξίσου σημαντική και μπορεί να με σώσει από λανθασμένους δρόμους στους οποίους το κουτί με σέρνει.

    Να, όμως...είναι που αυτό το κουτάκι είμαι εγώ, εγώ μικρή και μεγάλη,εγώ που βίωσα και ένιωσα και ξέχασα και έθαψα μα κάπου όλα αυτά εγκλωβίστηκαν στο ταξίδι τους για την έξοδο . Όμως, με επηρεάζουν ακόμη και εν μέρει, χαίρομαι. Γιατί δεν γίνεται να ξεχάσω την πορεία μου και δε θα έπρεπε,αφού αυτή μπορεί πολλά να μου μάθει. Και να μου εξηγήσει. Ίσως να είναι ευχή και κατάρα μαζί,αλλά μιας που υπάρχει όπως και να χει, λέω να συμφιλιωθώ μαζί του,να το ανοίξω και να το τακτοποιήσω. Ας μην εθελοτυφλώ, θα είμαστε μαζί για πολλά πολλά χρόνια και δεν θα ήταν πρέπον, ευγενικό και συνετό να το αγνοώ.

Comments

Popular Posts