Πολεμίστρια

   Είναι τόσο εύκολο κάποιες φορές να κολλήσει το μυαλό του ανθρώπου.
Να του είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτεί κάτι που για να το καταφέρει έστω και στο ελάχιστο , να πρέπει να επαναλάβει την επεξεργασία του χίλιες φορές. Ξανά και ξανά και ξανά, περιμένοντας να βγάλει νόημα. Και να διερωτάται συνεχώς μα πώς και μα γιατί και πότε. Που το έχασα το ταινιάκι και τώρα δεν ξέρω τι μου γίνεται; Τι πλοτ τουιστ ήταν αυτό ,ω ρε μάνα μου (!) .


Well... sounds like life. Αποφασίζεις να αρχίσεις γυμναστήριο, αλλά το πιο φτηνό που βρήκες ,κλείνει για καλοκαίρι. Αποφασίζεις να κάνεις δίαιτα και τσουπ, δώρο μια σοκολατίνα γιατί σ' αγαπάμε. Σκέφτεσαι, μα πόσο ευτυχισμένη είμαι τώρα τελευταία και στην επόμενη στροφή ,γκρεμός. Και λες, ευχαριστώ ρε ζωή, μας υποχρέωσες.

Έτσι ήταν, είναι και θα είναι. Και το μόνο που μπορείς να ελέγξεις είναι ο εαυτός σου. Και αν η τύχη πάει κόντρα, πάλι με τον εαυτό σου έχεις να κάνεις (ξέρεις, να τον κλάψεις, να τον καθησυχάσεις, να του δώσεις ένα φιλάκι στο μέτωπο). Κι αν το σκεφτώ λιγάκι, χαίρομαι που μόνο για τον εαυτό μου πρέπει να αποφασίζω. Θα ήταν τόσο κουραστικό να πρέπει εγώ να αποφασίζω για όλα. Και δεν θα είχε και πλάκα. Τώρα θα μου πεις, ναι καλά, έλα και πες τα μου όταν θα χάσεις τη δουλειά σου, η φίλη σου πάθει αυτοκινητιστικό κι η θεία σου εγκεφαλικό. Ναι εκεί, πολύ θα ήθελα να μην είχαν συμβεί όλα αυτά και άλλα τόσα. Αλλά. 

Αλλά, αν τίποτα άσχημο δεν συνέβαινε ποτέ, κανείς δεν θα αναγκαζόταν να ωριμάσει. Όλοι θα μέναμε στο στάδιο "φροντίδα και προδέρμ" , καθηλωμένοι και χωρίς πιθανότητες εξέλιξης. Αυτό δεν τον θέλουμε ,νομίζω. Γιατί το πολύ το Κύριε ελέησον... ξέρεις. 
Τώρα τελευταία άκουσα συχνά : " Πρέπει να το περάσεις κι αυτό" , " Είναι μία μάχη που πρέπει να δώσεις" . Κι έλεγα μα γιατί, μια χαρά ήμουν και πριν , θέλω το πριν, δώσε μου το πριν. Δεν θα στο δώσει όμως. Κι εκεί είναι που πρέπει να πεις στον εαυτό σου πως οκ, δεν μου αρέσει που πρέπει να το υποστώ αυτό. Αλλά.

Αλλά , αν το υποστώ, θα είμαι πολύ περήφανη για τον εαυτό μου. Θα είναι από αυτές τις μάχες που λες πως πήρες με το σπαθί σου. Και μπορεί χαρούμενη ακόμα να μην είμαι, αλλά θα έχω μετακινήσει τον εαυτό μου δύο βηματάκια παρά πέρα. Κι όταν η ευτυχία θα έρθει σε αυτή τη νέα θέση που κέρδισα, θα είναι μεγαλύτερη και πιο γλυκιά. Γιατί θα την έχω δουλέψει, θα έχω διαμορφώσει συνθήκες. Θα μπορώ να λέω : Α ναι, τότε στον πόλεμο θυμάμαι... καθόλου δεν ήθελα να πάω. Με την οικογένειά μου ήθελα να κάτσω και να τρώω βούτυρο με μέλι, βλέποντας The way we were. Αναγκάστηκα να πάω, ωστόσο, και να βάλω τα δυνατά μου anyway. Και τώρα που γύρισα και είμαι ζωντανή , εκτιμώ τα πάντα λίγο παραπάνω. Η αγκαλιά του συζύγου μου, πιο αυθεντική και πολύτιμη. Το φαγητό πιο νόστιμο. Το κρεβάτι πιο απαλό. Τι ευλογημένη που αισθάνομαι! Δεν θα τον άλλαζα τον πόλεμο. Ακόμη κι αν το πόδι μου ακόμα πονά.

Θα πονάει αυτό το πόδι για καιρό ακόμη. Ίσως και για πάντα. Πόλεμος ήταν. Μα οι μέρες που δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τον πόνο πέρασαν και είναι μεγάλη ανακούφιση αυτή. Γι' αρχή, αυτό μου φτάνει. Ένα βήμα τη φορά, σταθερά και με αποφασιστηκότητα. Μόνο έτσι. 

Δεν τον διάλεξα τον πόλεμο, έχασα εκεί πολλούς αγαπημένους, θύμωσα και κάκιωσα με τόση καταστροφή αλλά τουλάχιστον, τώρα μπορώ να με αποκαλώ πολεμίστρια.



Comments

Popular Posts