ΟΧΙ κι απο εμένα

     28η Οκτωβρίου χτες και αποφάσισα να δω την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Πήρα μαζί μου και δύο φίλες από την Ισπανία που, για πρώτη φορά, θα παρευρίσκονταν σε εθνική γιορτή. Θυμήθηκα όλες εκείνες τις φορές που, ως μαθήτρια, παρέλασα. Θυμήθηκα πως αισθανόμουν περήφανη για την Ελλάδα. Για τους αγώνες της, τα "Όχι", τις επαναστάσεις της. Για όλες τις φορές που οι Έλληνες φάνηκαν γενναίοι. Για πολλά κομμάτια της ιστορίας. Και σκέφτηκα πως είναι καλό που υπάρχουν μέρες εθνικές. Καλό για να θυμόμαστε, να ξαναδιαβάζουμε, να συζητούμε, να μαθαίνουμε από το παρελθόν. Δεν είναι παρά μια ευκαιρία. Συνήθως, ωστόσο, δεν την εκμεταλλευόμαστε. Οι εθνικές γιορτές έχουν πάψει να σημαίνουν κάτι για τους περισσότερους από εμάς. Κυρίως σημαίνουν αργία και κρασιά. Φαί και παρέα. Πράγμα που δεν είναι απαραίτητα κακό, απλώς δεν εξυπηρετεί το σκοπό της ημέρας.

     Είδα να παρελάζουν πρόσκοποι, μουσικοί, χορευτές και στρατιώτες. Και μετά ήρθαν τα τανκς. Μεγάλα οχήματα που φαινόταν από άλλη εποχή, μη ταιριαστά και τρομακτικά. Με στρατιώτες επάνω. Με όπλα. Ντράπηκα. Τι είναι όλο αυτό; Έτσι θυμόμαστε τις προσπάθειες των Ελλήνων; Κυκλοφορώντας με τανκς και όπλα στις πόλεις του 21ου αιώνα; Τρομάζοντας τα παιδιά, τα πουλιά με τόσο θόρυβο και τόσα αεροπλάνα που δίνουν την εντύπωση πολέμου; Φορώντας πανομοιότυπες στολές και βηματίζοντας στον ίδιο ρυθμό σε εμβατήρια, τι ακριβώς είναι αυτό που θέλουμε να δείξουμε; Γιατί εγώ, σε όλο αυτό, δεν είδα καμία ειρήνη, που είναι το ζητούμενο. Η μάλλον, το αναζητούμενο. Δεν είδα καμία χαρά. Είδα συμμόρφωση σε απαρχαιωμένα πρότυπα. Είδα έναν εθνικισμό ντυμένο ως πατριωτισμὀ. Και καθόλου δε μου άρεσε.
    Αγαπάω πολλά πράγματα στην Ελλάδα. Συνήθως χαίρομαι που ζω εδώ. Μου αρέσουν οι ανθρώποί μας. Μου αρέσουν πολλά έθιμα, πολλά κομμάτια της κουλτούρας. Θα είχαμε να δώσουμε. Θα είχαμε να δώσουμε πολλά, αν δεν είχαμε κολλήσει σε τελειωμένα σενάρια. Ντρέπομαι για την εικόνα που είδαν οι φίλες μου χτες. Ντρέπομαι για τις τόσες εθνικές γιορτές στο σχολείο που μας καλλιεργούσαν το μίσος για τους Ιταλούς, τους Γερμανούς. Λυπάμαι που έχουμε μέσα μας τόσα στερεότυπα, τόσο σαπισμένες αντιλήψεις. Είναι κρίμα. Που προωθούμε τις λανθασμένες πλευρές τις ιστορίας. Μπράβο στο Μεταξά που είπε Όχι στους Ιταλούς. Αλλά κάποιος πρέπει να αναλάβει να μας θυμίσει πως οι Ιταλοί δεν είναι κακοί, ούτε όλοι οι Τούρκοι εχθρικοί και δε ζούμε στο 1821, ούτε και στο 1940. Ζούμε στο 2018, όπου άπειροι οργανισμοί προσπαθούν να συμφιλιώσουν τις χώρες μεταξύ τους και να δημιουργήσουν γέφυρες. Δεν είδα, όμως, καμία μεγάλη μέρα να κάνει τόσο ντόρο για το πρώτο πρόγραμμα Εράσμους. 

     Μετάνιωσα που παρακολούθησα την παρέλαση. Όσο κι αν μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους μαζεμένους και χαρούμενους, όσο καλές αναμνήσεις κι αν έχω από παρελάσεις, δεν θα ξεχάσω πως αισθάνθηκα χτες. Πόσο τρομαγμένη από την τεχνητή πραγματικότητα πολέμου που φτιάχνουμε κάθε χρόνο με τον ίδιο τρόπο και με την οποία νομίζουμε ότι τιμούμε τη χώρα μας. Πόσο ντροπιασμένη που τα χρόνια περνούν και συνεχίζουμε τα ίδια λάθη.

Τα τανκς ανήκουν σε μουσεία πολεμικής ιστορίας. Όχι στη Λεωφόρο Νίκης της Θεσσαλονίκης εν έτει 2018. Εκεί που κάθε μέρα συναντώ Ιταλίδες, Τουρκάλες και Γερμανίδες. Εκεί που κάθε μέρα προσπαθούμε να χτίσουμε μία ειρήνη για να την πατήσουν τα δικά σας τανκς. Όχι, λοιπόν, κι από μένα.