Το βράδυ

     Έβγαλε από το πράσινο σακίδιό της ένα στυλό και άρχισε να γράφει στο γνωστό τετράδιο που τόσες φορές την άκουγε..



"                                                    Το βράδυ
 
Είμαι ξαπλωμένη εδώ και ώρα στο κρεβάτι μου αλλά ο Μορφέας δε θέλει, απ ' ότι φαίνεται , να με πάρει κι εμένα στην αγκαλιά του. Οι γονείς  μου έχουν ήδη κοιμηθεί. Μα εγώ ως συνήθως σκέφτομαι. Και ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι πολύ. Γιατί τα όνειρα τότε μόνο είναι ωραία, όταν εσύ ο ίδιος τα επιλέγεις.

Τα βλέπω όλα κάθετα προς τη μορφή μου. Κάθετες κι οι φωτογραφίες απέναντι απ' το κρεβάτι μου. Κάθετα όλα. Το πατζούρι  ξέχασα να το κλείσω . Μα δεν πρόκειται να χαλάσω αυτή την τόσο όμορφη ηρεμία. Το ελάχιστο φως από τις λάμπες έξω στο δρόμο περνά στο σκοτεινό δωμάτιο. Για λίγη ώρα κανένα αυτοκίνητο δεν περνά ,ακόμη κι αν ο δρόμος έξω από το σπίτι μου είναι ο πιο κεντρικός. Πόσο να  έχει περάσει η ώρα?.. Αυτή η σκέψη μου προκαλεί άγχος καθώς σκέφτομαι τους αυριανούς μαύρους κύκλους που θα με συντροφεύουν.   Δε βαριέσαι.. Τι με νοιάζει?

Κάτι τέτοιες στιγμές είμαι η καλύτερη παρέα του εαυτού μου. Χαίρομαι που είμαι εγώ ,   ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Πριν  χρόνια είχα κάνει ένα ψυχολογικό τεστ και σύμφωνα με τα αποτελέσματα ανήκω στην κατηγορία " thinkers" . Αυτό με κάνει να χαμογελάσω ,αφού τίποτα δε θα με αντιπροσώπευε καλύτερα. Παρ ' όλες τι γκρίνιες για τα ελαττώματά μου δε θα με άλλαζα με κανένα. Γιατί στο κάτω - κάτω , κανείς δεν είναι καλύτερος στο να είναι  εγώ από εμένα την ίδια.

Μ' αρέσει που το ζεστό πάπλωμα, το άνετο μαξιλάρι και οι σκέψεις μου μου κάνουν και το σημερινό βράδυ συντροφιά . Γιατί ό,τι και να γίνει γνωρίζω πως το τέλος της μέρας θα με βρει πάλι εδώ, ήρεμη και γαλήνια. Να σέρνω τον εαυτό μου σε περιπέτειες που κάποια στιγμή θα ζήσω. Να χαμογελάω με το πόσο ονειροπαρμένη είμαι αλλά και με το πόσο μου αρέσει. Αν κάτι δε θα θελα να χάσω ποτέ, είναι η ελπίδα . Και η φαντασία. Αυτά μπορούν να σε κάνουν να πετάς.

Και ποιον πειράζω δηλαδή που είμαι ονειροπόλα? Αυτό δε σημαίνει πως δεν πατώ στη γη. Όχι. Μην τα μπερδεύεις. Γιατί θα ανακαλύψεις πως τα πόδια μου είναι βαθιά ριζωμένα στο έδαφος και τίποτα δεν τα ξεριζώνει από εκεί. Μόνο τα βράδια ξεμυτίζω. Ή κάποιες φορές στο λεωφορείο που το βλέμμα μου παγώνει και αποσυνδέομαι. Να 'ξερες που τρέχει ο λογισμός μου.. Ή σε κάποιο βαρετό μάθημα . Ή όποτε πλήττω γενικότερα. Υπάρχει αυτή η έξοδος για μένα. Και με ελευθερώνει . Και είμαι ευτυχισμένη.

Κλείνω τα μάτια. Προσπαθώ να αδειάσω το κεφάλι μου. Αλλά τι τα θες? Ύστερα από ένα λεπτό τα ξανανοίγω. Πως να πετάξεις μέσα σ' ένα λεπτό τόσες ιδέες ? Σκέφτομαι το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη στη διάρκεια της μέρας. Χαμογελάω. Σκέφτομαι τους φίλους μου. Χαμογελάω. Το όνειρό μου. Χαμογελάω πιο πολύ . Μετά σκέφτομαι τη μαμά μου να με παίρνει αγκαλιά . Τα βλέφαρά μου βαραίνουν. Αυτή τη φορά χαμογελά η καρδιά μου. Είμαι ασφαλής . Νιώθω να χάνομαι και οι σκέψεις μου θολώνουν.
 Ήρθε. Ο Μορφέας. Να..     "


 Ξαναβάζει το τετράδιο στο πράσινο σακίδιο και γελά με τον εαυτό της σκεφτόμενη πόσο περίεργα θα φαίνονταν όλα αυτά σε οποιονδήποτε άλλο εκτός του εαυτού της. Μα δεν τη νοιάζει. Είναι αυτή και το δηλώνει πως της αρέσει.

 Την κοιτώ και με κοιτάει κι αυτή. Πάω να φύγω και μ' ακολουθεί. Της χαμογελάω και κάνει κι εκείνη το ίδιο. Ακουμπώ το χέρι μου στο δικό της. Απομακρύνομαι απ' τον καθρέφτη.. Έχω αργήσει.

Comments

  1. Εξαίρετο κείμενο κυρία Νταλαμάγγα.
    Ο τρόπος γραφής σας με συνεπήρε και μου θύμισε έναν " παλιόφιλο " που σκεφτόταν και ονειρευόταν παρομοίως.
    Παρ' όλα αυτά,
    όσο υπέροχο και γεμάτο εκφραστικό και συναισθηματικό "όλβο" έιναι το κείμενό σας ,άλλο τόσο πάσχει
    η "αυτού μεγαλειότης " μου από έλλειψην λογοτεχνικών γνώσεων.
    Συνεπώς με " αγχο-νο-σφίγγουν " δυο απορίες .
    Πρώτον, τι είδος κειμένου είναι το παραπάνω και τα ομοούσια του
    και δεύτερον,
    σύμφωνα με την φτωχή νόηση μου - ο τίτλος και το περιεχόμενο του κειμένου - δηλώνουν την ανικανότητα του "δίποδου " και του καθενός να ονειρευτεί το πρωί ή οποιαδήποτε αλλη στιγμη πέραν της νυχτός,
    αληθεύει τούτο;

    Με εκτίμηση
    κ. Βουτσελάς.

    ReplyDelete
  2. κ. Βουτσελά σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια σας!

    Το παραπάνω κείμενό , όπως και τα περισσότερα που υπάρχουν στο blog μου είναι οι αυθόρμητες σκέψεις μου τώρα που είμαι έφηβη. Δεν τα κατατάσσω σε κάποια λογοτεχνική κατηγορία. Απλώς γράφω ό,τι σκέφτομαι . Αυτός ήταν και ο σκοπός δημιουργίας του blog. Να εκφράζω τις ιδέες ,τις αντιλήψεις και τα συναισθήματά μου .

    Σίγουρα δεν πιστεύω πως το βράδυ είναι η μόνη στιγμή που μπορεί να ονειρευτεί κανείς. Γι' αυτό και στο κείμενο αναφέρω τη συχνές ονειροπολήσεις μου στο λεωφορείο κατά τη διάρκεια της μέρας ή στο σχολείο. Αλλά είμαι της άποψης ,πως ο έντονος ρυθμός ζωής που μας χαρακτηρίζει μας εμποδίζει συχνά να μένουμε μόνοι με τις σκέψεις και τα όνειρά μας . Έτσι, το βράδυ ,που όλα είναι πιο ήρεμα, ο καθένας έχει τη δυνατότητα να ακούσει την εσωτερική φωνή του πιο δυνατά..

    Ελπίζω να έλυσα τις απορίες σας .

    Με σεβασμό

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular Posts