Το σύνδρομο της ολικής αποξένωσης

      Μπορώ να πω με σιγουριά πως ζω σ'ένα κόσμο αποξενωμένο από τα ίδια του τα μέρη. Οργανισμός και κύτταρα έχουν χωριστεί. Δεν επικοινωνούν. Έχουν κόψει κάθε τηλεφωνική γραμμή και είναι μαλωμένοι. Θανάσιμα.

      Λένε πως το σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Και αν αυτό ισχύει ,λαμβάνοντας υπόψη τις σχολικές μου εμπειρίες, η κοινωνία άλλες φορές θα  απογοητεύει και άλλες φορές θα δίνει χαρά.  Όλα θα εξαρτηθούν από το πως θα τα αντιμετωπίσεις.

      Στο σχολείο υπάρχουν διάφορες κάστες. Κλίκες. Όχι απαραίτητα τα "φυτά" με τα "φυτά"  ή τα popular kids με τα άλλα popular kids. Υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις που οι παρέες είναι ομοιόμορφες και μπορείς να δεις παρόμοια άτομα μαζί. Υπάρχει , όμως, η περίπτωση εντελώς διαφορετικά άτομα να ανήκουν στην ίδια παρέα. Δύο άτομα που αν γνώριζες ξεχωριστά θα μπορούσες να ορκιστείς πως δεν ήταν φίλοι σε καμία περίπτωση. Κι όμως. Στο σχολείο μπορείς να δεις το οτιδήποτε! Όπως ακριβώς και στην κοινωνία που ζούμε.

    Κι αυτές οι ωραιότατες εσωστρεφείς κλίκες έχουν την επίσης ωραιότατη συνήθεια να βρίζουν τις υπόλοιπες, να κουτσομπολέυουν και μετά να χαιρετιούνται με αγάπη και στοργή σα να έχουν διαγραφεί απ' την μνήμη τους όλα τα προηγούμενα. Κι όλα μέλι γάλα. Άλλωστε, πως θα μάθει η Μαίρη το χαρακτηρισμό που έλαβε από την Κατίνα? Κι αν το μάθει ,δε θα της φανεί και παράξενο γιατί έχει πει κι αυτή τα λογάκια της στα κρυφά!
Μα τι περίεργη συνήθεια.

    Τι έχουν να χωρίσουν ούτε αυτές το ξέρουν. Έτσι απλώς για να ασχολούνται με κάτι. Να σκοτώνουν τις ώρες στη μίζερη ζωή τους. Γιατί σίγουρα μίζερη είναι ,αν φτάνουν σε σημείο να μπουν σε αυτή τη θλιβερή διαδικασία. Κι έτσι, το σχολείο (και κατ' επέκταση η κοινωνία) αποτελείται από άτομα που δεν έχουν τις περισσότερες φορές καμία πραγματική επικοινωνία μεταξύ τους. Κι ενώ τα σύνορα καταργούνται και τα δικαιώματα των ανθρώπων για δράση αυξάνονται, αυτοί επιμένουν να κλείνονται στο καβούκι τους και να έχουν για προστατευτικό κάλυμμα την κλίκα τους και ένα φτυάρι γερό για παρέα! Αν είναι δυνατόν.

   Και φυσικά , αυτό το πρόβλημα-φαινόμενο προκύπτει από τη σχέση που έχει ο καθένας με τον εαυτό του. Εκεί να δεις αποξένωση! Μυαλό και καρδιά δε συνεννοούνται με τίποτα. Σκέψεις και πράξεις, εχθροί από καιρό. Όλα σε αταξία!

   Οι περισσότεροι από εμάς αντιμετωπίζουν προβλήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης. Ε βέβαια! Αφού δε γνωρίζουν καν ποιοι είναι. Αρνούνται να ακούσουν τον εαυτό τους που κάπου μες στο καβούκι χτυπιέται και ουρλιάζει ότι σκάει. Δεν ξέρουν πού μπορούν να φτάσουν και τι έχουν να προσφέρουν. Κι αν το συνδιάσουμε με τα συνεχή μηνύματα που φτάνουν στ' αυτιά τους ( "Ει, άκου, η Κατίνα είπε πως δεν κανένας δε σε συμπαθεί και η χωρίστρα στο πλάι δε σου πάει!" [...] ) δεν είναι να απορούμε που η αυτοεκτίμηση έχει πιάσει πάτο. Κι ως γνωστόν, αν δεν είσαι εντάξει με τον εαυτό σου ,δεν είσαι εντάξει με κανένα! Γιατί δεν μπορείς να δώσεις κάτι, αν δεν- ξέρεις ότι- το έχεις.

  Καιρός ,λοιπόν,να αφήσουμε την κάθε Κατίνα να βρίζει στον αέρα μια Μαίρη που δεν ξέρει και δε θα μάθει ποτέ ,αν συνεχίσει τις κακές  συνήθειες της και την κάθε Μαίρη που συνεχίζει την παράδοση! Καιρός να δημιουργήσουμε τον πιο όμορφο εαυτό μας και να αναζητήσουμε μια αληθινή Χριστίνα,Ιωάννα,Μελίνα  κ.ο.κ ,αφήνοντας πίσω όποιο σκουπίδι θέλει να παραμείνει στη χωματερή του!