we don't need no thought control

               We don't need no education
                we don't need no thought control

    Έρευνες έχουν δείξει πως στην προσχολική ηλικία ένα παιδί χρησιμοποιεί πάνω από το 80% της φαντασίας του. Κάποια χρόνια μετά και έχοντας ενταχθεί στο σχολικό πλαίσιο,χρησιμοποιεί λιγότερο του 50%. Γιατί ;

   Δεν υποτίθεται πως ο θεσμός του σχολείου υπάρχει για να προσφέρει οργανωμένα την καλλιέργεια και τα εφόδια που ένας άνθρωπος χρειάζεται στη ζωή του; Και τότε γιατί να χάνεται στην πορεία ένα προσόν απολύτως απαραίτητο ; Ένα προσόν που εγώ τουλάχιστον, θεωρώ συνώνυμο της δημιουργικότητας και άρα τις καινοτομίας. Δε γνωρίζουν οι υπεύθυνοι πως αυτές οι αρετές είναι που ζητούν οι σημερινοί εργοδότες και σπάνια τις βρίσκουν;

    Γλωσσομάθεια, εξοικείωση με σύγχρονες τεχνολογίες και εξειδίκευση θα έχουμε όλοι ,αφού θεωρούνται πρωταρχικά εφόδια για ένα νέο που επιθυμεί μια κάποια ελπίδα ένταξης στην παραγωγική διαδικασία. Πέρα από αυτά, τι;
 Η προσωπικότητα είναι το παν. Κι ούτε που το έχουμε καταλάβει.

   Νομίζω πως το σχολείο βάζει τους μαθητές σε αρκετά "καλούπια". Αρκετούς περιορισμούς θέτει . Και χάνεται κάθε ιδιαιτερότητα. Αυτή η αντίληψη δεν είναι παρά ένα απαρχαιωμένο κατάλοιπο. Σήμερα, όμως, λειτουργεί ως μίασμα. Γιατί δεν βοηθά και δεν οδηγεί σε πρόοδο.

  Έχει περάσει η εποχή της βιομηχανικής επανάστασης. Η εποχή που η κοινωνία προετοίμαζε τα παιδιά της για μια ομοιόμορφη ένταξη σε ένα εργοστάσιο. Όπου όλοι φορούσαν τα ίδια,έκαναν τις ίδιες κινήσεις και αντιμετωπίζονταν σαν μία μάζα. Πάει αυτό . Τελείωσε.Και μαζί μ' αυτό θα έπρεπε να τελειώσει και η ανάλογη προετοιμασία. Όχι όμως. Αυτή είναι ακόμη εκεί. Ζει και βασιλεύει.

  Θυμάμαι μια χαρακτηριστική εικόνα που καυτηριάζει το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Δείχνει διαφορετικά ως προς τη φύση τους ζώα από τα οποία ζητείται να αντεπεξέλθουν το ίδιο καλά σε μια συγκεκριμένη δραστηριότητα, Αυτό ακριβώς! Δε θα ήταν χαζό να ζητήσουμε από ένα κροκόδειλο να πετάξει? Μα δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει.Εκ φύσεως. Είναι φτιαγμένος για άλλα πράγματα.

   "Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός" . Πόσες φορές το ακούσαμε μα πόσες είδαμε τον παραμικρό σεβασμό σε αυτό; .......

   Φυσικά και θα υπάρχει μια βασική για όλους εκπαίδευση που θα αποτελέσει στήριγμα. Δε μπορεί , όμως, η εκπαίδευση αυτή από μόνη της να κρίνει την επιτυχία του ατόμου.Και δε μπορεί να είναι απόλυτη και αυταρχική. Γιατί αν το παιδί μαθαίνει από τότε που θυμάται τον εαυτό του ,πως έτσι πρέπει να κάνει αυτό και αλλιώς εκείνο, δε θα υπάρξει ουδέποτε μια νέα και ίσως καλύτερη ιδέα για το πως τέλος πάντων θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά το "αυτό " και το "εκείνο" !
 
   Συχνά,δεν αντιμετωπιζόμαστε σαν μονάδα και γι' αυτό καταντάμε (γιατί,ναι, είναι κατάντια) just another brick in the wall.
Δε θα ήταν υπέροχη μια κοινωνία ,όπου ο καθένας θα πρόσφερε μία ιδέα για βελτίωση της ζωής ; Φανταστείτε πόσες εκατομμύρια ιδέες θα μπορούσαν να υπάρξουν...

  Το παιδί θα έπρεπε να έχει την ευκαιρία να επιλέξει τι το ενδιαφέρει και τι του ταιριάζει , ΑΦΟΥ ενημερωθεί πρώτα και δοκιμάσει τις δυνατότητες που του παρέχονται. Διαφορετικά, δε θα αποκτήσει εύκολα αυτογνωσία, δε θα αναλάβει πρωτοβουλίες και δε θα μάθει να ζει πιο ελεύθερα.

   Το βίντεοκλιπ του τραγουδιού "just another brick in the wall" των Pink Floyd είναι αρκετά κατατοπιστικό για την κατάσταση που επικρατούσε,επικρατεί ακόμη σε μεγάλο βαθμό και θα συνεχίσει να επικρατεί ,αν δεν κάνουμε κάτι εμείς γι' αυτό. Κι όταν λέω εμείς, εννοώ όλους μας,γιατί εμείς είμαστε το "σύστημα" , εμείς η "κοινωνία".

   Κι εκτός του ότι προοριζόμαστε  να γίνουμε ομοιόμορφα πλάσματα, πόσο υποτιμητικό,άραγε, είναι να γίνουμε ομοιόμορφα τούβλα ; Μόνο εμένα μου ακούγεται ειρωνικό ;