MΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΕΣΤΑΛΜΕΝΗ ΚΟΡΗ ΜΕ ΤΟ ΚΑΦΕ ΠΕΡΙΒΛΗΜΑ

        Προβληματισμοί Αρετής Παλαιολόγου , φοιτήτριας στην Αθήνα , 2009

   Υποθέτω πως δε μπορείς να θυμώσεις σε κάποιον μόνο και μόνο επειδή δε νιώθει πλέον.
Δε νομίζω να έχεις το δικαίωμα. Έτσι δεν είναι ;
Θα θέλαμε πολλές φορές να πούμε " Δεν μου αρέσει αυτό που μου λες. Δεν το θέλω στην πραγματικότητά μου. Με πονάει και δεν ξέρω πως θα 'πρεπε να αντιδράσω".

Αλλά είτε το θέλουμε, είτε όχι, κάποια στιγμή πρέπει να την κοιτάξουμε τη μισητή -στη συγκεκριμένη περίπτωση- αλήθεια. Όσο κι αν τη φοβόμαστε.
 Κι ίσως να δούμε πως κλαίει κι εκείνη για εμάς,μα δε φταίει αυτή που της φόρεσαν το κίτρινο καπέλο. Το ξέρει πως αυτό το καπέλο δεν σου αρέσει,σε κάνει να κλαις και να χτυπιέσαι  ,σα να πατούν ένα αόρατο κουμπί στο κεφάλι σου που σε κάνει να φέρεσαι τόσο απροσάρμοστα. Μα τα χέρια της είναι δεμένα. Δεν κάνει εκείνη ό,τι θέλει. Τη διαμορφώνουν αυτοί που τη ζουν. Αυτοί επιλέγουν το κίτρινο καπέλο. Κι ας ξέρουν πως σου αρέσει το πράσινο. Το κίτρινο πάει πιο πολύ στην ιδανική δική τους αλήθεια τώρα.

Γιατί στην τελική, είσαι εσύ κι ο εαυτός σου. Τα στηρίγματα ίσως μια μέρα χαθούν, γκρεμιστούν. Αν γκρεμίσεις και τον εαυτό σου, τι θα σου μείνει να πιαστείς ;

Είπαν κάποτε σε μια φίλη : " Θα ήθελα να μπορώ να σε αναγκάσω να με παντρευτείς. Να είσαι πάντα μαζί μου" . 'Ηταν ειλικρινές. Παρά τον εγωισμό που κρύβει, έδειχνε αγάπη.
Έδειχνε μεγάλη επιθυμία για ένα κοινό μέλλον. Πόσο , όμως, αλλάζουν τα σχέδια. Τώρα γίνεται "Δεν μπορώ να ξέρω. Είμαι μόνο 20 χρονών. Θέλω να ζήσω".

Είναι για γέλια και για κλάματα μαζί. Την ουσία των συναισθημάτων θα ήθελα να αγγίξω. Να δω από τι είναι φτιαγμένα. Από νερό που τρέχει και περνά; Από άμμο που γλιστράει ανάμεσα στα δάχτυλά σου; Από ζεστό,λιωμένο κερί που κάποτε παγώνει;

Γίνεται να πεις δε θέλω να νιώθω άλλο έτσι και να σταματήσεις να το νιώθεις;
Άρα τι; Όλα είναι στο μυαλό; Ή απλώς δεν ήταν αρκετά ώστε να σκαλιστούν και στην καρδιά σου; Γιατί αν είναι γραμμένα εκεί, πολύ φοβάμαι , φίλε, πως η προσπάθειά σου θα αποτύχει. Γιατί το συναίσθημα κάποτε αυτό που τώρα θες να διώξεις , είχε  φτάσει σε τέτοιο σημείο κορεσμού που κέρδισε θέση VIP στο μικρό , ανόητο, κόκκινο πραγματάκι.

Μόνο αν γράψεις κάτι από πάνω θα φύγει. Δε θα το βλέπεις δηλαδή, αλλά αυτό εκεί θα είναι. Η βάση σου. Γιατί η βροχή τα πάνω πάνω θα σβήσει πάλι και θα μείνει εκείνο, το "ξεχασμένο",το πατημένο, τσαλακωμένο κι ανεπιθύμητο.

Εδώ στην Αθήνα έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Τάζουν λαγούς με πετραχήλια και τελικά σκοτώνουν το λαγό. Κι ούτε στιφάδο δε σ' αφήνουν να φας. Και μένεις με την όρεξη, όχι τίποτα άλλο. Σου τρέχουνε τα σάλια για ένα γεύμα που ακυρώθηκε. Μα γιατί το κανονίσαμε τότε, ρε παιδιά; Ήρθα νηστική.
Θα μπορούσα να είχα φάει κάτι στο σπίτι...

Κι αν είσαι αρκετά μάγκας, δώσε μου τα ρέστα. Γιατί εγώ βασίστηκα στο στιφάδο σου και ούτε λεφτά δεν πήρα μαζί μου. Έτσι σου ήρθα.
Αν τα ξόδεψες για κάποιο άλλο γεύμα, τι να σου πω. Τη γλώσσα θα σου κόψω μόνο να μη λες και ξε-λες. Άσχημα τα ξε- λόγια. Πολύ.

Γι' αυτό αποφάσισα κι εγώ να συμβουλεύω τον κόσμο να παίρνει μαζί του ένα δίφραγκο παραπάνω, για να μην καταλήξει ζητιάνος ενός στιφάδου που έχει φαγωθεί.