Η σφαλιάρα

   Τελευταία σκέφτομαι κάτι. Θεωρώ,γενικά, πως η ιστορία είναι ένας πολύ καλός τρόπος να μάθεις , να καταλάβεις και να παραδειγματιστείς. Τι έχει δείξει , λοιπόν, η ιστορία για μεγάλους συγγραφείς;

   Συχνά, αίτιο της ποιητικής / λυρικής / λογοτεχνικής τους δεινότητας , υπήρξε κάποια ιδιαιτερότητά τους ή κάποιο ατυχές γεγονός που τους στιγμάτισε.

   Τρανταχτό παράδειγμα, ο Καβάφης. Ο άνθρωπος αυτός βίωσε τόσο έντονα το ρατσισμό λόγω της ερωτικής του ιδιαιτερότητας... Φυσικό κι επόμενο ήταν να απογοητευτεί, να απελπιστεί και να ψάξει μέσα του και έξω του.Για απαντήσεις. Για λύτρωση. Για ελπίδα.  Πολλά ποιήματά του μαρτυρούν τη συνειδητοποίηση της τραγικότητας της ζωής, την αίσθηση παρακμής,τα οποία έρχονται συχνά στην επιφάνεια με τη μορφή ειρωνείας. Κι είναι σήμερα αυτός που είναι ( ένας αναγνωρισμένος και ανεπανάληπτος ποιητής). Μου φαίνεται πως ξεχώρισε γιατί ακριβώς ήταν ξεχωριστός, ιδιαίτερος. Κι είναι θαυμάσιο αυτό.

   Ο Βιζηυνός είναι ακόμη ένας άνθρωπος που εμπνεύστηκε, θαρρώ, από τα γεγονότα της ζωής του. Βίωσε μέσα στην οικογένειά του την απόρριψη και την προδοσία (έστω στην παιδική συνείδησή του). Στερήθηκε τη μητρική αγάπη, αισθάνθηκε αδικημένος και ίσως, μόνος. Συναισθήματα προκλήθηκαν. Έγιναν μέσα του συγκρούσεις, εκρήξεις και.. μπαμ! Το Αμάρτημα της μητρός μου, γεννήθηκε. Κι όχι μόνο αυτό. Η ευαισθησία του, πιστεύω , μετατράπηκε σε ιστορίες, ανάγκη για γραφή και άλλα συστατικά της επιτυχίας του.

  Παπαδιαμάντης. Παιδί ιερέα. Άρα παιδί ίσως πιο καταπιεσμένο -από ηθική και θρησκευτική άποψη-από τα υπόλοιπα. Θέλησε, ίσως, πράγματα που του απαγορευόταν να έχει, να νιώσει. Γιατί να μη σκεφτούμε πως το Όνειρο στο Κύμα δημιουργήθηκε από τον καταπιεσμένο ερωτισμό των νεανικών του χρόνων; Η ιστορία δείχνει ένα νεαρό βοσκό που έχει την ευκαιρία -κρυφά- να δει μια δεκαεξάχρονη κοπέλα (που αποτελεί και το αντικείμενο του πόθου του) να κολυμπά. Οι ηθικοί φραγμοί είναι έντονοι μέσα του ,μα όχι τόσο δυνατοί ώστε να καταφέρει να αντισταθεί στον πειρασμό. Η παράδοση του αγοριού στο όνειρο που πλέει στο κύμα ίσως είναι κάτι που ο ίδιος θέλησε να κάνει σε παρόμοια περίπτωση στη νεανική του ηλικία.


  Εκτός των αιτιών που οδήγησαν τους καλλιτέχνες  να γίνουν καλλιτέχνες , η κατάληξη μερικών υποδηλώνει και πάλι κάποια ευαισθησία αφύσικη και διαφορετική από των άλλων ανθρώπων.
Ο Καρυωτάκης αυτοκτόνησε, ο Βιζηυνός έχασε το λογικό του. Κι είμαι σίγουρη πως υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα ,που αγνοώ.

  Όλοι προβληματισμένοι, χωμένοι στο μέσα τους, διαβασμένοι, ψάχνουν απαντήσεις στο κλάμα της ψυχής τους, στο κάθε συναίσθημα. Μια γαλάζια πεταλούδα κυνηγούν, της ελπίδας. Άλλοτε φεύγει και δεν την προλαβαίνουν, παίζει παιχνίδια μαζί τους. Κι άλλοτε τη γραπώνουν σφιχτά και τη δίνουν και σε εμάς να θαυμάσουμε την ομορφιά της.
 
  Περίεργα πλάσματα αυτοί οι καλλιτέχνες, πληγωμένα,  κάποτε αισιόδοξα και τόσο μα τόσο αξιοθαύμαστα!

  Σα να τους ρίχνει η ζωή μια σφαλιάρα και κάποια, αόρατη δύναμη που τους λυπάται , να τους δίνει για χείρα βοηθείας την τέχνη τους...