Χαμογελαστή ||

 Λες και ρούφηξε κανείς όλο το λίπος από μέσα της.
Ίχνος δεν υπάρχει. Τόση λίγη ζωή έχει απομείνει επίσης.

Παραμιλά. Κλαίει. Φωνάζει ή πονάει βουβά.
Σαν να της τρώνε τη σάρκα άγρια θηρία,λέει.
Μπορείς να φανταστείς τέτοιο πόνο;
Καθημερινά;

Ποιος τον αξίζει;

Πάλι εδώ μέσα θα με αφήσετε, λέει
Κι ακούω το παράπονο σε κάθε ανάσα της.
Την απόγνωση,την απελπισία.
Ποιος να την κάνει καλά τώρα;

Ποιος μπορεί;

"Βαρύς γίνεται ο άνθρωπος πολύ
Σαν σίδερο" ,ακούω μια κυρία να μας λέει.

"Αν δε βάλει μόνος του δύναμη,δε γίνεται τίποτα".
Να μη μπορείς ούτε τον εαυτό σου να κρατήσεις...
Να εξαρτάσαι κάθε λεπτό.

Μεγάλη δόση μορφίνης, λένε, της δώσανε.
Τότε γιατί να πονάει ακόμα;
Και να υποφέρει και να ζει μέσα στις παραισθήσεις.

Δε μπορώ να δω τον κόσμο μέσα από τα μάτια της.
Κι η αλήθεια είναι, φοβάμαι και στη σκέψη.

Ουρλιάζει τα βράδια και παρακαλά για λίγο νερό, χύνει τα μπουκάλια, δαγκώνει το νυχτικό της και καταριέται.

Δεν της αξίζει τόση τραγωδία.

Προσεύχομαι να πάψει πλέον να της τρώει τη ζωή.

Θέλω κάποιον να σκοτώσει ,επιτέλους, τα θηρία.