Είμαστε οι καλύτεροι ειδικοί για το τι είναι σωστό για εμάς

    Χαρούμενος θεωρείται κανείς όταν ο εγκέφαλός του είναι χαρούμενος. Τουτέστιν, όταν παράγονται ενδορφίνες, σεροτονίνη, ντοπαμίνη. Πολλές φορές , σε διάφορες καταστάσεις,το μυαλό μας εξαπατάται από ερεθίσματα και εξαπατά εμάς ως σύνολο,οδηγώντας σε ανάλογες αντιδράσεις. Θα μπορούσαμε, άραγε, χρησιμοποιώντας ορισμένα κομμάτια του να "εξαπατήσουμε" κάποια άλλα για να πάρουμε αυτό που χρειαζόμαστε; Να παίξουμε μαζί του ,όπως κι εκείνο πολλές φορές κάνει, προκαλώντας την παραγωγή των παραπάνω πολυπόθητων ορμονών;
     Φυσικά, δεν εννοώ να κοροϊδεψουμε το ίδιο μας το μυαλό ούτε να δράσουμε εις βάρος του. Ίσα ίσα. Εννοώ να συνεργαστούμε με κάποια κομμάτια του, ώστε να κρατήσουμε κάποια άλλα ευτυχισμένα, αν αυτό δεν ακούγεται πολύ μπερδεμένο.
    Θα προσπαθήσω να εξηγήσω. Έστω ότι η περιοχή Α είναι υπεύθυνη για την έκκριση ορμονών χαράς και η περιοχή Β ξέρει τι θα οδηγήσει την περιοχή Α να προβεί σε αυτή την έκκριση. Δε θα μπορούσε , λοιπόν, να δώσει ένα μικρό σπρωξιματάκι ώστε να έχουμε όλοι το επιθυμητό αποτέλεσμα; Να δώσει, για παράδειγμα, εντολή στον οργανισμό να πάει για τρέξιμο, να περπατήσει στον ήλιο, να φάει μπανάνες , να θυμηθεί κάτι όμορφο,οτιδήποτε έχει σημασία για το άτομο. Για τον καθένα,η ευτυχία προέρχεται από διαφορετικά πράγματα.

     Μιλώντας πιο ειδικά, κάποιες περιοχές του εγκεφάλου μου γνωρίζουν πολύ καλά τι με κάνει ευτυχισμένη. Οπότε απλώς δίνουν στην περιοχή Α αυτό που χρειάζεται για να απελευθερώσει τη χαρά στο εσωτερικό μου σύστημα. Για παράδειγμα, μου αρέσει να συνδέω στιγμές με τραγούδια. Αυτό κάνει τη στιγμή πιο ρομαντική και ξεχωριστή, της δίνει άλλο νόημα. Για μένα πάντα. Όταν περπατάω, συνδέω τις κινήσεις μου με ένα τραγούδι ρυθμικό και χαρούμενο ή άλλοτε μελαγχολικό. Ό,τι είμαι και χρειάζομαι εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Όταν με φιλάει κάποιος σημαντικός, φέρω στη μνήμη μου ένα τραγούδι που γεμίζει το φόντο με την απόχρωση του ροζ. Και ζω στο παραμύθι που μόνη μου δημιουργώ. Ταυτίζομαι με ήρωες βιβλίων και ταινιών, αντλώ τη μαγεία τους και την ταιριάζω στις δικές μου σχέσεις, μέσα στο μυαλό μου. Όταν κάτι με χαροποιεί πολύ, δίνω χρόνο σε αυτή την κατάστασή μου. Το σκέφτομαι ξανά και ξανά και απολαμβάνω το χαμόγελο που μου προκαλεί. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη να χαμογελά, σαν να προσπαθώ να εξιλεωθώ για όλες εκείνες τις φορές που ήμουν λυπημένη. Χοροπηδάω στο κρεβάτι σαν παιδί , τραγουδάω και τρέχω, χορεύω.
   Δεν ξέρω αν οι παραπάνω πράξεις μου σας φαίνονται ξένες ,χαζές ή χωρίς κανένα νόημα. Αυτό που ξέρω είναι πως οι πράξεις αυτές -κι άλλες πολλές- είναι ο δικός μου τρόπος να είμαι ευτυχισμένη. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο εαυτός μας ξέρει καλά τι έχουμε ανάγκη για να είμαστε χαρούμενοι. Είμαστε όλοι μας οι καλύτεροι ειδικοί για το τι είναι σωστό για εμάς. Κι αν θέλουμε να φερθούμε έξυπνα, μπορούμε να τον ακούμε λίγο περισσότερο.Να δίνουμε λίγη περισσότερη βάση στις φωνές που βγαίνουν από μέσα μας. Ο ήχος του εαυτού μας σιγά σιγά θα δυναμώσει και πλέον ,τις περισσότερες φορές, ο δρόμος για την ευτυχία θα είναι ξεκάθαρος. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω εγώ. Κι είτε κάνω λάθος είτε όχι, εμένα αυτή η ελπιδοφόρα σκέψη με κάνει κιόλας ευτυχισμένη. Άρα, λίγη σημασία έχει το αν έχω δίκιο να το πιστεύω. Καταλαβαίνεις το νόημα;

Comments

Popular Posts