Πολυθρόνα

Το πρόσωπό σου αλλάζει
με τα χρόνια.
πρώτα ήσουν μελαχρινός, μετά καστανός, μετά ξανθός
και μετά ξανά
όχι απαραίτητα με την ίδια σειρά.
Τα μάτια σου αλλάζουν χρώμα, το δέρμα σου,η μυρωδιά σου
η μουσική που ακούς, η οικογένειά σου, οι φίλοι σου
αυτά που σε απασχολούν , τα συναισθήματα σου για μένα
ακόμα κι αυτά, αλλάζουν.
Ένα πράγμα μόνο δεν αλλάζει.

εγώ

Ο κοινός παρονομαστής.

Κι εσύ, ναι εσύ, η ξανθιά 
αλλάζεις.
γίνεσαι καστανή και μετά κάτι άλλο
άλλοτε είσαι ευχάριστη, τρυφερή ,αστεία
άλλοτε με πληγώνεις , μου φωνάζεις
αλλάζεις.
Μόνο εγώ μένω ίδια ενώ εσύ περνάς 
κι εσύ ξανάρχεσαι 
και εσύ φεύγεις μια για πάντα.

Είμαι σα μια πολυθρόνα 
πάνω μου κάθεσαι πότε εσύ και πότε εσύ
και πότε κάποιος άλλος εσύ.
μένεις για πολύ
μένεις για λίγο
δε μένεις καθόλου
με σκαλίζεις
με προσέχεις
μου αλλάζεις κάλυμμα
με ζεσταίνεις
ρίχνεις πάνω μου τα δάκρυά σου
ό,τι χρειάζεσαι κάθε φορά.
είσαι πάντα διαφορετικός
κι είσαι πάντα διαφορετική
και κάθε φορά σε αγαπώ 
απλά και παιδιάστικα
τυφλά και ρομαντικά
γιατί έτσι είμαι εγώ.

εσύ ποικίλλεις. 
αλλάζεις μορφές και σχήματα

εσένα δεν ξέρω ακόμα το όνομά σου
δεν έχω ιδέα που θα με πας
τι έχεις να δείξεις
τι τρως το μεσημέρι
πως θα γνωριστούμε.
εσένα δεν σε έχω ακόμη συναντήσει

αλλά εγώ είμαι εδώ
κι εσείς εκεί. 
περνάτε μπροστά μου ή μέσα μου
διασταυρώνεστε ή οχι
αλλά εγώ είμαι πάντα εγώ
ενώ εσύ , 
όλοι εσείς.