Εθελοτυφλούσα πεποίθηση

Είχα πάντα αυτή την ψευδαίσθηση, πως αν φωνάξεις κάποιον με όοολη σου την καρδιά, εκείνος θα τ' ακούσει και ως δια μαγείας θα νοιαστεί και θα τρέξει να σε φροντίσει (!) .
Αυτό ,όμως, όπως διαπίστωσα, δεν είναι παρά μια παιδική, εθελοτυφλούσα και εντελώς αβάσιμη πεποίθηση ,που το μόνο που έχει να σου δώσει είναι φρούδες ελπίδες για κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί στον αιώνα τον άπαντα.  Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι δεν είναι τηλεπαθητικές συσκευές που πιάνουν σήματα στον αέρα, μα κοινωνικά όντα που καταλαβαίνουν μόνο με αλληλεπιδράσεις - ή ούτε και τότε!- .
Τέλειο; Έφτασα είκοσι για να το χωνέψω.

(Βέβαια, επειδή είμαι και λίγο του πνευματισμού, αφήνω ένα παραθυράκι στην πεποίθηση ότι τηλεπάθεια θα μπορούσε όντως να υπάρξει μεταξύ δύο ατόμων που έχουν βιώσει την ουσιαστική αγάπη και τον πραγματικό δεσμό. Κι αν, επίσης, δεχτούμε ότι υπάρχει κάποια πνευματική οντότητα που "συνδέει" τον εγκέφαλο του πομπού με αυτόν του δέκτη , μεταβιβάζοντας το πολυπόθητο νοητικό μήνυμα. Τι λέω, όμως, τώρα ε;)

Επιστρέφοντας στα πιο "λογικά"... όσο και να φωνάξουμε, λοιπόν, τζάμπα το κάνουμε. Υπάρχει λόγος που δημιουργήθηκε η γλώσσα ή το τηλέφωνο λόγου χάρη. Όσο και να κλάψεις, όσο και να χτυπηθείς, για το άλλο άτομο είναι ένα και το αυτό. Συνεπώς, είσαι μόνος . Και ο μοναδικός που ακούει τα τσιριχτά και τα αναφιλητά σου, είσαι εσύ ο ίδιος. Και τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και καλύτερα. Φαντάζεσαι να ένιωθες όλο τον πόνο που προκάλεσες στους τόσους ανθρώπους που πέρασαν απ΄τη ζωή σου;


Και γιατί όλος αυτός ο κακός χαμός;  Γιατί, δηλαδή, να πονάμε τόοοσο πολύ και να ρωτάμε με παράπονο "Γιατί μου έκανες αυτό;" και "Γιατί μου έκανες εκείνο;" περιμένοντας από τον άλλο να συγκινηθεί ;  Για μένα, τουλάχιστον, τα παθαίνουμε γιατί θέλουμε να ζούμε σε παραμύθια. Ενώ, δηλαδή, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να αντιδράσει στα ερεθίσματά μας με όποιον τρόπο εκείνος επιλέξει, εμείς επιμένουμε να κάνουμε προβλέψεις και να νομίζουμε πως αυτό έχει κάποια σημασία. Έχοντας, έτσι, συγκεκριμένες προσδοκίες από αυτούς που βρίσκονται στη ζωή μας, απογοητευόμαστε τη μία φορά μετά την άλλη. Είναι σαφώς δύσκολο να καταλάβει κανείς πως οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι. Και δεν έχουμε το δικαίωμα να περιμένουμε τίποτα από κανέναν. Ο μόνος που μπορούμε να ελέγξουμε -και πάλι, όχι πάντα και όχι πλήρως- είναι ο εαυτός μας.
Τη στιγμή που συνειδητοποιήσουμε πως κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε, αποδεσμευόμαστε από μια μεγάλη παρανόηση. Μία παρανόηση που μπορεί να μας οδηγήσει σε μεγάλο πόνο , καθώς ο εγωισμός βρίσκει πάντα έναν τρόπο να τρώει τα μούτρα του. Ας μην είμαι σκληρή, όμως. Άνθρωποι είμαστε και ανέκαθεν μαθαίναμε έτσι. Με δοκιμή και λάθος. Δοκιμή και λάθος.  Ώσπου κάποια δοκιμή θα φέρει κάτι σωστό.

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω  είναι πως είναι ανόητο και άδικο ,για τον εαυτό σου κυρίως, να βασανίζεσαι θεωρώντας πως μπορείς να ελέγξεις με τον τρόπο αυτό, έστω και έμμεσα, τις καταστάσεις. Αν θες,κλάψε μα καν'το για τον εαυτό σου. Το κλάμα σου δεν θα ευαισθητοποιήσει κανένα,αφού ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου, για να έκανε ό,τι έκανε, το σκέφτηκε και το αποφάσισε. Κι όσο κι αν η καρδούλα σου ήθελε κάποια συγκεκριμένα πράγματα, η επιθυμία της αυτή, δεν μπορεί και να τα φέρει.



Ησύχασε, λοιπόν.μικρή καρδιά, και μη ρωτάς άλλο "γιατί;".  Γιατί έτσι. Το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Αυτά είναι τα δεδομένα σου και συγχώρεσε τη σκληρότητά μου. Μα σιχάθηκα να σε νιώθω έτσι αδύναμη και μετέωρη. Σταμάτα πια όλα να τα θες του χεριού σου. Αυτός είναι ο λόγος που υποφέρεις. Δεν αποδυναμώνεσαι όταν οι άνθρωποι δρουν ελεύθερα, μα όταν τους πεισμώνεις που το κάνουν.

Και για να ικανοποιήσω λιγάκι τον πόθο σου για παραμύθι ,θα σου πω, πως ,αν ο άνθρωπος αυτός που με όλη σου τη δύναμη φωνάζεις, δεν απαντά, τότε μάλλον δεν ήτανε για σένα. Θα έρθει, κάποτε, εκείνος ο ξεχωριστός κάποιος που θα σε επιλέγει, κάθε στιγμή, ελεύθερα και με όλη τη δική του καρδιά. Μέχρι τότε, μην βολεύεσαι με τα ψίχουλα γιατί δεν τα αξίζεις.

Comments

Popular Posts