Κορυφή

Που και που, πιστεύω, πρέπει να γελάμε λιγάκι με τους εαυτούς μας ,να χαλαρώνουμε τα σφιχτά ζωνάρια και απλώς να απολαμβάνουμε τη στιγμή. Να μας κοροϊδεύουμε και να μας πειράζουμε, γιατί το αξίζουμε. Όλο αυτό το δράμα, το κλάμα, η αναζήτηση, η απελπισία, η υπερανάλυση. Λες και κάποιες φορές πνιγόμαστε μέσα στα ίδια μας τα ρούχα, ασφυκτιούμε μέσα σε γυάλες που εμείς δημιουργούμε και μπορούμε να σπάσουμε αν το θελήσουμε. Μέχρι ,φυσικά, να δημιουργήσουμε την επόμενη γυάλα και η διαδικασία να συνεχιστεί επ' άπειρον. Εφόσον έτσι είναι η ανθρώπινη φύση.

Δε θα πρότεινα ποτέ να σταματήσουμε να ψάχνουμε την αλήθεια, το καλό, το νόημα ή όπως ο καθένας το ονομάζει. Γιατί αν δεν είχαμε αυτό το κίνητρο, δεν θα εξελισσόμασταν. Αν δεν πνιγόμασταν στα ρούχα μας, δε θα αναγκαζόμασταν να τα πετάξουμε από πάνω μας και να φτιάξουμε άλλα που είναι περισσότερο στα μέτρα μας και χωράνε τους νέους εαυτούς μας. Είναι έτσι φτιαγμένος ο κόσμος ,που για να συνεχίσει να υπάρχει, πρέπει να εξελίσσεται.

Αυτό που προτείνω, όμως, είναι να σταματάμε αραιά και που και να κοιτάζουμε την μεγάλη εικόνα. Στην οποία είναι μέσα και το πρόσωπό μας. Δεν είναι καλό να ξεχνάμε πως κι εμείς είμαστε μέρος ενός συνόλου, ακόμη κι αν το μυαλό μας κατατρώγεται γύρω από ένα "εγώ" μέρα νύχτα. Αυτό το "εγώ" το έχουν όλοι και όλοι μαζί είμαστε "εμείς", ο κόσμος. Όλος ο κόσμος ,για να προχωρήσει, πρέπει να αναθεωρήσει τον εαυτό του. Να συνειδητοιήσει σε ποια θέση βρίσκεται και πώς νιώθει γι' αυτό. Σαν τις ασκήσεις mindfulness που διδάσκουν στα διαλογιστικά κέντρα για να αποκτούμε συνείδηση της ίδιας μας της εμπειρίας, που τόσο συχνά αγνοούμε.

Μέσα, λοιπόν, σε αυτή την αποκέντρωση, όπου κάνουμε ένα βήμα πίσω και κοιτάζουμε τον εαυτό μας, εντάσσεται και το γέλιο. Το να ρίξεις,δηλαδή, ένα συμπονετικό βλέμμα και ένα χτύπημα στην πλάτη -τη δική σου βεβαίως βεβαίως- και να πεις περιπαιχτικά : "Καημένε μου εαυτέ, ριμαγμένε από τη μοίρα και τους πέντε ανέμους, έχεις κι εσύ προβλήματα! Είναι ,πράγματι, βαρύ το φορτίο που κουβαλάς, το να ζεις, έχεις δίκιο!". Κι ως δια μαγείας, όλα πάλι θα φωτίσουν. Θα πάρεις μια ανάσα, θα βουλιάξεις στο κρεβατάκι σου, θα πάρεις μια αγκαλιά τον άνθρωπο της καρδιάς σου και θα κοιμηθείς ήρεμα. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να συνεχίσεις το ταξίδι σου. Γιατί και η πολλή δουλειά τον τρώει τον αφέντη.

Συχνά θέλουμε τόσο πολύ να φτάσουμε στην κορυφή του βουνού που στην πορεία ξεχνάμε να ζήσουμε. Να θαυμάσουμε τα περήφανα δέντρα, να μυρίσουμε τα όμορφα λουλούδια. Να πιάσουμε το χέρι του φίλου μας και να ακούσουμε τα πουλιά. Εμείς, αντιθέτως, πατάμε τα λουλούδια και βρίζουμε τα ενοχλητικά πουλιά. Τα βλέπουμε όλα αυτά σαν περισπασμούς που το μόνο που κάνουν είναι να μας καθυστερούν. Σαν σειρήνες που μας παίρνουν μακριά από το δρόμο μας. Έτσι, όμως, αρνούμαστε μεγάλο μέρος της εμπειρίας μας. Δεν εμπλουτίζουμε τον εαυτό μας ώστε να φτάσει στην κορυφή πιο ολοκληρωμένος. Πέφτουμε στην πλάνη πως στην κορυφή θα μας περιμένουν τα πάντα. Μόνο και μόνο επειδή κουραστήκαμε να φτάσουμε.

Η κορυφή, όμως, δεν είναι παρά μια κορυφή. Σου δίνει την πιο όμορφη θέα, αναμφισβήτητα. Την καλύτερη προοπτική των πραγμάτων, την πιο σοφή εποπτεία. Μα για να εκτιμήσει κανείς το σοφό, πρέπει να είναι σοφός και ο ίδιος. Και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει με τον καιρό. Με όοολες τις εμπειρίες που είχαμε την ευκαιρία να μαζέψουμε, όλα τα συναισθήματα που αφήσαμε τον εαυτό μας να βιώσει, όλα τα χρώματα που γεμίσαμε την καρδιά μας για να μπορέσει να απολαύσει τη θέα από εκεί πάνω. Αυτά σίγουρα δεν μπορούμε να τα κερδίσουμε με τη σκληρή δουλειά και την αφοσίωση στο στόχο. Αλλά μόνο με τη συνειδητοποίηση του ότι είμαστε άνθρωποι και σαν άνθρωποι απλοί πρέπει να πορευόμαστε κι όχι σαν θεοί.

Άσε που ένας σοφός άνθρωπος θα ήξερε, επίσης, πως για να υπάρχουν όλα αυτά τα πράγματα στην πορεία για την κορυφή, μάλλον αποτελούν μέρος της. Είναι κι αυτά εκεί για κάποιο λόγο και με το να τα αρνείσαι, αμφισβητείς την ίδια σου την εξιδανικεύμενη κορυφή και πόσο καλά μπορεί να σε έλκει κοντά της. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ταιριάζει σε τόσο μεγάλες αξίες, σωστά;
Ξέρει η κορυφή με τι στρώνει το δρόμο σου.