Φαντάσου (ή... θυμήσου...)

  Αμέλεια: Η αποτυχία να δώσεις επαρκή φροντίδα.

Προς έκπληξιν μου διάβασα πως θεωρείται είδος βίας. Αυτό, δεν το ήξερα. Μοιάζει λογικό, όμως, αφού "βία" είναι οτιδήποτε μπορεί να εμποδίσει την ανάπτυξη και ευεξία ενός ανθρώπου. Ή πολύ περισσότερο, ενός παιδιού, που εξαρτά απολύτως τα παραπάνω από δύο (συνήθως) άτομα. Τους γονείς του.

  Όταν σκεφτόμαστε έναν βίαιο άνθρωπο συνήθως έχουμε κατά νου κάποιον εθισμένο στα ναρκωτικά πατέρα που χτυπάει τα παιδιά του, κάποιον απαγωγέα ή κάποιον ψυχοπαθή που πυροβολεί το πρώτο άτομο που θα βρει στο δρόμο του. Όλα αυτά σίγουρα αποτελούν βία μα δεν είναι τα μόνα. Βία είναι και η εγκατάλειψη. Βία είναι και η αδιαφορία, η ψυχολογική στέρηση. Βίαιοι, λοιπόν, είναι και οι γονείς που ενώ έχουν τη δυνατότητα, δεν δίνουν στο παιδί τους όσα χρειάζεται.

  Παράξενο ακούγεται που ,εν τέλει, ένας απών άνθρωπος-γονέας θεωρείται βίαιος. Μα ναι. Αφού προκαλεί κακό σε αυτόν που αφήνει πίσω. Η βία, απ' ο,τι φαίνεται, δε χρειάζεται παρουσία του θύτη για να υπάρξει. Βία είναι και η απουσία. 

  Όλοι έχουμε εγκαταληφθεί μία ή περισσότερες φορές από άτομα "ζωτικής σημασίας". Φίλους, συντρόφους, αδέρφια. Ξέρουμε καλά πόσο βαθιά είναι τα σημάδια που μας αφήνουν φεύγοντας. Πόσο ορατές οι ψυχικές μας μελανιές. Η θύμηση της εγκατάλειψής τους γρατσουνάει λίγο λίγο τον εγκέφαλό μας, σχεδόν αδιαλείπτως. Ώσπου η ψυχή μας όλη αδειάζει και νιώθουμε κενοί. Το αίσθημα προδοσίας μας ακολουθεί για πολύ πολύ καιρό. Ίσως να καταφέρουμε να τους συγχωρήσουμε. Ίσως και όχι. Και όλα αυτά για άτομα "ζωτικής σημασίας". 
  Φανταστείτε τα άτομα να είναι όντως ζωτικής σημασίας. Φανταστείτε ( ή... θυμηθείτε... ) τι θα γινόταν αν τα άτομα αυτά ήταν οι ίδιοι μας οι γονείς. Πόσο πιο ορατές θα ήταν οι ψυχικές μας μελανιές. Πόσο πιο έντονα άδεια η καρδιά μας. 

  Φαντάσου (ή... θυμήσου...)τι θα γινόταν αν τα άτομα από τα οποία (για κάποια, έστω χρόνια) εξαρτάται η ζωή σου, τα άτομα που υπήρξαν στην αρχή "όλος σου ο κόσμος", αδιαφορούσαν. Πόση αξία θα αισθανόσουν πως έχεις; Πώς θα μάθαινες εσύ ο ίδιος να φροντίζεις αν δεν είχες φροντιστεί;
Πώς να εμπιστευτείς τον κόσμο γύρω σου αν "όλος σου ο κόσμος" δεν ήταν άξιος της εμπιστοσύνης σου;


  Πολλοί θα ήθελαν να φωνάξουν: "Μη με αφήνεις!". "Σε χρειάζομαι!". "Δεν είμαι τόσο μεγάλος όσο νομίζεις. Ούτε όσο λέω. Θα έπρεπε να είσαι εδώ όπως και να 'χει".

Μα σωπαίνουν. Ίσως γιατί η εμπιστοσύνη τους έχει εξαντληθεί. Είναι, όσο να πεις, κουραστικό να βλέπεις τις ελπίδες σου να σβήνουν η μία μετά την άλλη.
Κατανοητό.