Ουράνια τόξα

Ξέρεις πως βλέπω τους ανθρώπους ;
Είναι ένας αστείος τρόπος, σουρρεαλιστικός.

Τους βλέπω με χρώματα. Σαν χιλιάδες ουράνια τόξα.
Κάποτε κατακλύζονται από ένα και κάποτε, από πολλά.
Εξαρτάται.

Έτσι, όταν περπατώ, ο κόσμος γύρω είναι πολύχρωμος.
Να, μόλις τώρα πέρασε μια κυρία που είχε
στο κεφάλι και τα πνευμόνια της ένα γαλάζιο απαλό, τ' ουρανού
κι ένα γλυκό ροζ στη σφαίρα της καρδιάς.
Τα υπόλοιπα ήταν ολόλευκα.
Φαινόταν τόσο ήρεμη και κατασταλαγμένη.
Ευγνώμων και ευχαριστημένη.
Τα χρόνια είχαν περάσει από πάνω της
αφήνοντάς της σαν δώρο, μια στάλα σοφίας.
Η αύρα της με έκανε να χαμογελάσω και να ευχηθώ
να γίνουν κάποτε και τα δικά μου χρώματα σαν τα δικά της.


Όταν βλέπω ανθρώπους θυμωμένους,
συνήθως το κεφάλι τους, τα πνευμόνια τους και τα άκρα τους
είναι κατακόκκινα.
Από την πίεση. Είναι έτοιμοι να εκραγούν.
Το αίμα τους κυκλοφορεί τρέχοντας, μην έχοντας κάπου να πάει για να ηρεμήσει.
Ένα κατακόκκινο ποτάμι από δυσπιστία, αίσθηση προδοσίας και μίσος.
Κι είναι τόσο εμφανές, που φοβάμαι κάποιες φορές να περάσω δίπλα τους
μην τυχόν το κόκκινο με παρασύρει και βαφτούν με αίμα και τα δικά μου χέρια.

Απ' την άλλη, σαν δω μπλε και μαύρο, καταλαβαίνω.
Υποπτεύομαι τη συννεφιά. Βλέπω το εσωτερικό κλάμα του ανθρώπου αυτού
που περπατά απρόθυμα, σαν να μην προχωράει ο κόσμος.
Σαν τίποτε να μην έχει σημασία. Όλα έχουν ,ψυχικά, σταματήσει.
Νιώθω να καταπίνει το λυγμό του και να έχει σκαφτεί μέσα του μια γούρνα που γεμίζει κλάμα.
Καμια φορά την αδειάζει και στον έξω κόσμο.
Καμια φορά, πνίγεται σε αυτή.


Το πιο ενδιαφέρον που έχω δει, όμως, μέσα στα τόσα χρώματα και τους περαστικούς,
είναι το πως μοιάζουν οι άνθρωποι που αγαπούν.
Καθώς τους κοιτάζεις, λες, δεν υπάρχει χρώμα που να μην έχει βρει τη θέση του σ' αυτο το κορμί.
Πρόσεχε, όμως. Μιλώ για τους ανθρώπους που αγαπούν στ' αλήθεια.
Σπάνιοι πολύ, μα ένα κινούμενο έργο τέχνης!
Τα χρώματά τους είναι μπλεγμένα παντού στο σώμα τους.
Το ένα βρίσκει το άλλο και μαζί στροβιλίζονται, ταξιδεύουν, επισκέπτονται άγνωστα μέρη
γιατί δε φοβούνται.
Γιατί το άτομο που τα φιλοξενεί, δεν τρομοκρατείται από την ιδέα της στεναχώριας ή του φόβου.
Όλα τα αγκαλιάζει και όλα τα δέχεται. Αφού η αγάπη μέσα του μπορεί και τον στέκει αιωνίως.
Το σώμα του έχει γίνει μια απέραντη θάλασσα, γιατί αγαπά.
Κι έτσι χωρά κάθε πίκρα και κάθε χαρά.
Κι αυτό είναι γενναίο και γενναίος έγινε επειδή τόλμησε κάποιον ν' αγαπήσει.
Κι αφού κάποιον αγαπά, αγαπά όλους τους ανθρώπους
Γιατί τον τρόπο έχει μάθει.
Η καρδιά του είναι ανοιχτή να χωρέσει όλα, όλα τα καλά και τα κακά
και όλη τη ζωή.

Κι αυτό είναι το πιο ευτυχισμένο έργο τέχνης που είδα. Το πολύχρωμο.
Που λες και μας περιέχει όλους μαζί.