Χαμένα παιδιά

Ξυπόλυτα

με ραγισμένη καρδιά

κυκλοφορούν

τα χαμένα παιδιά.

Οι πατούσες τους 

πολύ έχουν ματώσει

κι οι ελπίδες τους

έχουνε πια νυχτώσει.

Δεν ξέρουν πού να γυρίσουν,

το σπίτι δεν φαίνεται πια.

Μάλλον είναι πολύ μακριά

και ο δρόμος για πάντα σβησμένος

τρέχουν και κλαίν γοερά

με λυγμούς και παράπονα η μέρα περνά

και έρχεται το βράδυ ξανά

χωρίς γάλα ζεστό, χωρίς ,για καληνύχτα, φιλιά.

κανείς στο κρεβάτι δεν τα περιμένει

τα όνειρα καθόλου δεν προβλέπονται γλυκά

είναι που νιώθουν τόσο μικρά

και κανέναν δεν έχουν να τα νανουρίσει.

Μια μέρα, το ένα το άλλο συναντά

αρχίζουν να παίζουν και να γελούν, για πρώτη φορά

ξεχνούν τη μοναξιά τους για λίγα λεπτά

κι ένα σπίτι χτίζουν κατάλληλο μόνο γι αυτά

Μέσα στην ησυχία του σπιτιού 

που μαζί δημιουργήσανε αναγκαστικά

ξαπλώνουν και κλείνουνε τα μάτια σφιχτά

περιμένοντας ο ύπνος να τα πάρει

Μα σαν αφήνονται πιο χαλαρά

ο κόμπος επανέρχεται ψηλά στην καρδιά

Ένα δάκρυ αφήνουν να κυλά

κι όλα με παράπονο ρωτούν "που είσαι μαμά;".