Η σφαίρα που κατάπια

Κατάπια κάποτε μία μικρή μαύρη σφαίρα.

Ηταν μέσα στο φαϊ μου, ούτε που την παρατήρησα

Θαρρείς και πήγαινε πακέτο με το πιάτο μου.

Λίγο καιρό μετά, κατάλαβα πως κάτι βαρύ είχα φάει

κάτι που δεν είχα μπορέσει ακόμη να χωνέψω

και είχε κάτσει με όλο του το βάρος στο στομάχι μου

παρατήρησα πως μετά από κάθε στεναχώρια μου και πίκρα

κάθε θυμό και κλάμα,

η σφαίρα μου φαινόταν λιγάκι πιο βαριά

πληγώνοντάς με περισσότερο,

αναγκάζοντάς με να σέρνω το ασήκωτο κορμί μου,

δυσκολεύοντάς με να στέκομαι ως φυσιολογική.

Μεγάλωνε παρέα με τις συμφορές μου

πόντο τον πόντο, σπιθαμή τη σπιθαμή

Δεν ήταν λίγες.
Δεν ήταν πια μία σφαίρα μικρή.

Αυτό που πιο πολύ με γκρέμιζε

ήταν πως σε κάθε μικρή μου ατυχία

λες και προσέθετε όλες τις προηγούμενες.

και να σου εγώ να καταστρέφομαι

για ένα απλό καβγά, για μια αποτυχία.

Απελπισία.

Λίγο λίγο

να μεγαλώνει αυτή

και να με τρώει από μέσα.

Λίγο λίγο κι εγώ

να φοβάμαι να πονέσω

γιατί ξέρω πως κάθε πόνος

θα μοιάζει πιο μεγάλος απ'ο,τι του πρέπει.

Μια μέρα αγανάκτησα τόσο

που ξέρασα τα σωθικά μου

με δύναμη 

για να φύγει μακριά, να μην την έχω πια

σαν ξένο σώμα.

Σαν την είδα πεταμένη στο πάτωμα

και τεράστια

την πλησιάσα

για να συνεισητοποιήσω με τρόμο

πως μαζί της, είχα ξεράσει όλο μου τον εαυτό.

Όλα όσα έγινα και το γιατί

Ήταν πια έξω από εμένα

Τρόμαξα.

Την πήρα στα χέρια μου, ἐκλεισα σφιχτά τα μάτια

και την έφαγα ξανά.

Αυτοτραυματισμός;

Ίσως.

Μα είναι που δεν γνώρισα άλλο εγώ
και είναι το μοναδικό μου.

.