Ανάθεμα

Έχουν πια περάσει χρόνια
από την πρώτη φορά που είδες στον εαυτό σου
συγκεκριμένες συμπεριφορές, που ήξερες καλά
πως θα σε τελείωναν.

Και πήγαινε κάπως έτσι.
Αρκετές φορές, ο Άλλος
-αν και αγαπημένος-
μέσα σε ένα λεπτό
μετατρεπόταν σε εχθρό.

Έφτανε μία λάθος κίνηση, μία κίνηση που εσύ δεν είχες υπολογίσει
για να σε οδηγήσει σε αυτό το μαρτύριο.
Το μυαλό σου
σου ψυθύριζε χαιρέκακκα πως εκείνος θέλει να σου κάνει κακό
η κρίση σου
θολωμένη, δεμένη ασφυκτικά με παρωπίδες, να βλέπει αναγκαστικά ένα φανταστικό γκρεμό.
η καρδιά σου
σαν μικρό τιμωρημένο παιδί, καθόταν σε μια γωνιά με τα χέρια δεμένα γύρω από τα γόνατα
και δεν μιλούσε.
Μόνο έκλαιγε.
ένας σιωπηλός θεατής
που νόμιζε πως έβλεπε
μια σκηνή χιλιοβιωμένη
μια σκηνή που τόσο φοβόταν
που κάθε φορά που έκλεινε τα μάτια, ήταν εκεί.

όλα τα καμπανάκια σου χτυπούσαν!

κι ένιωθες την ανάγκη να φωνάξεις σε αυτόν τον Άλλο
να του πεις πως φταίει για όλα σου τα δεινά
να ξεσκίσεις με όλη σου τη δύναμη τα κομμάτια του εκείνα που δεν σε ήθελαν

έσκαγες σαν βόμβα
στιγμές που κανείς δεν περίμενε.

μόνο για να καταλάβεις εκ των υστέρων
πως κανείς από αυτούς δεν ήταν υπαίτιος για το μαρτύριό σου.
πως απλώς, περίμενες από όλους
το κακό.
δεν εμπιστευόσουν ούτε τη σκιά σου
γιατί;
γιατί έτσι.
από συνήθεια πια, σαν προγραμματισμένη από καιρό
να περιμένεις πως οι άνθρωποι συνεχώς θα εγκαταλείπουν

τόσο επέμενες
τόσο σίγουρη ήσουν
που κάποιες φορές, πράγματι
μόνη σου τους οδήγησες εκεί
εκπληρώνοντας μόνη σου την προφητεία,
τους έπνιξες.
μετατρέποντας τη θλίψη σου σε θυμό
και το θυμό σε απαιτήσεις και δοκιμασίες
που ήταν έτσι φτιαγμένες ώστε όλοι να αποτυγχάνουν
ώστε εσύ να βρίσκεσαι πάντοτε στην ίδια θέση
να μην το κουνάς από εκεί.

Με μία καρδιά μελανιασμένη
κι ένα μυαλό γεμάτο προκαταλείψεις
ζούσες ξανά τα ίδια και τα ίδια.
είχες βαρεθεί την ιστορία
είχε καταντήσει αηδία
σαν μια τσίχλα που είχε χάσει τη γεύση της και παραλύσει το στόμα σου.

τι μπορούσες να κάνεις;
σου ήταν πια ξεκάθαρο πως δεν το ήθελες πια
-όχι ότι ποτέ ρωτήθηκες γι'αυτό-.
Όμως ήσουν αυτός ο άνθρωπος!

ίσως νόμιζες πως
κάποτε κάποιος
θα κατάφερνε να σε πείσει πως η ιστορία που έχεις φτιάξει για τον κόσμο
ήταν ένα λάθος.
ίσως πάλι να ήθελες να τιμωρήσεις τον εαυτό σου χάνοντας τα πάντα, γιατί
νόμιζες πως αυτό άξιζες.



Ανάθεμα σε αυτό που σε ράγισε.
ανάθεμα και σε σένα που συνεχίζεις να σου το κάνεις μέχρι και σήμερα.