Ετερόφωτη

Είναι ένα πλάσμα ραγισμένο
και ξανά με κόλλα κολλημένο.
Αν τη δεις από μακριά, δεν το καταλαβαίνεις
Από μακριά, υπάρχει κάτι το κανονικό
Πρέπει να 'σαι προσεκτικός για να δεις
τα μικρά και πολλά της ραγίσματα
'Ενα πίσω, ένα μπροστά, δύο τρία στο κεφάλι
Δίνει την εντύπωση ότι έχει γκρεμοτσακιστεί πολλές φορές.

Έχει κάπως καταφέρει 
να διατηρεί μία φυσιολογική ζωή
ούτε η ίδια δεν το πιστεύει.
Είναι όμως κι εκείνες οι στιγμές που
αισθάνεται όλα της τα ραγίσματα
να της καίνε το κορμί.

Κι η κόλλα μοιάζει τόσο ψεύτικη
ένας αέρας να φυσήξει
λες θα σπάσει σε χίλια κομματάκια.

Φοβάται.

Γύρω της, έχει βάλει να τη στέκουν 
πολλά χέρια.
Ίσως, σκέφτεται, γι' αυτό δεν έχει ακόμα αποσυντεθεί.
Αν κάποιο χέρι αποχωρήσει
εκείνη τρέμει.
Τώρα θα σπάσω!, λέει, κι ένα ρίγος τη διαπερνά.

Από εκεί μέσα βλέπει όλα αυτά τα χέρια
στα οποία τη ζωή της έχει στηρίξει
και ξέρει πως είναι το δικό της ναρκωτικό.

Αφού να φανταστείτε καμιά φορά είναι τόσο απελπισμένη για ένα χέρι
που μπορεί να δεχτεί το οτιδήποτε
πλάτη, πόδι, ώμο.
Αρκεί να είναι Άλλου
Αρκεί να την κρατά συναρμολογημένη.


Ζει.
Απ' έξω, βλέπει κανείς τα φώτα αναμμένα
όλος αυτός ο πόλεμος συμβαίνει καθημερινά
Όμως, οι άλλοι δεν το ξέρουν.
Βλέπουν φως και πιστεύουν πως όλα είναι καλά.
Εκείνη, όμως,
είναι κουλουριασμένη σε μία γωνιά, στο σκοτάδι.
Μία μικρή φλογίτσα στο τζάκι της έτοιμη να σβήσει
το μόνο φως μέσα της τρεμοπαίζει.
Οι Άνθρωποι, πριν φύγουν, 
δεν της έμαθαν να ανάβει μόνη της τη φωτιά.
Να βάζει το προσάναμμα, το οινόπνευμα, τα καλά ξύλα.


Γι' αυτό έκανε μία συμφωνία με τον Ήλιο.
Του υποσχέθηκε πως θα βγαίνει τα βράδια, όταν εκείνος κοιμάται,
να παίρνει τη θέση του.
Να φωτίζει αυτούς που πιο πολύ πονούν και δεν κοιμούνται.
Να υποφέρει μαζί τους.

Με το λίγο φως που ο Ήλιος της δάνεισε,
τον κόσμο ξεγελά, ότι δήθεν
είναι φωτεινή.

Εκείνη όμως ξέρει
πως όσο λαμπερή κι αν μοιάζει

παραμένει

Ετερόφωτη.