Ήταν η αγάπη ένα παιδί

Ήταν η αγάπη ένα παιδί
που κάποιος κάποτε σε εμάς την εμπιστεύτηκε.
Ούτε που ξέραμε, ρωτούσαμε γιατί
μα απάντηση δεν παίρναμε.

Δεν είμαστε έτοιμοι ένα παιδί να μεγαλώσουμε μαζί
έχει ευθύνες
κλαίει πολύ
και τα αυτιά μας δεν αντέχουν.

Γιατί εμείς δεν ξέραμε πώς στα παιδιά μιλούν
τι φαγητό τους δίνουν
τι παραμύθια λένε για να κοιμηθούν
και μάλλον δεν ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε.

Μονάχα κοιταζόμασταν σα χάνοι
μην ξέροντας το τι
μην ξέροντας το "φτάνει"
και να σου οι φωνές που γέμιζαν τους τοίχους.

Και την ακούγαμε που έκλαιγε η μικρή
και το ισχνό της προσωπάκι κάλυπτε
που πάλι σπίτι έπρεπε να βρει
κι είχε περάσει από πολλά και ήταν βράδυ.


Ώσπου ξυπνήσαμε μια μέρα
και η αγάπη πουθενά
και ο πόνος έγινε μια βέρα
που το στομάχι τύλιγε ασφυκτικά

Πιο μακριά οι καρδιές μας βάδιζαν η μία από την άλλη
γιατί αποτύχαμε κι εμείς
όπως κι οι άλλοι
και το παιδί μας έφυγε μακριά, πολύ μακριά.

Στα σταυρωτά χαιρετηθήκαμε και πάλι
όπως δυο ξένοι στην αρχή
κι ήταν εκεί που ένιωσα μια ζάλη
και σύρθηκε η γη, και ο κόσμος γύρισε μία ολόκληρη στροφή.

Για πάντα θα θυμάμαι πως μιλούσε, πώς έλεγε το "τι"
πώς δακρυσμένο μας κοιτούσε όταν φωνάζαμε
και αποκοιμιόταν ρωτώντας μας "γιατί"
στο κρεβατάκι το σκληρό.


Ήταν η αγάπη ένα παιδί
που κανείς δεν ήξερε πώς να το φροντίσει
κι έτσι πάντα έμενε μικρή
ξυπόλυτη, βρώμικη και νηστική στους δρόμους τριγυρνούσε.


Αν την ακούσετε κάπου να μιλεί
πείτε το και σε μένα που την ψάχνω
κι αναρωτιέμαι αν ακόμα ζει
ή αν τη σκοτώσαμε όλοι μαζί.

Κάνε, Θεε μου, να 'ναι ακόμα ζωντανή.