Το Πηγάδι του Πόνου

Δεν είχα ιδέα
πόσο βάθος είχε το Πηγάδι του Πόνου.
Μόνο νόμιζα πως είχα

Ο πρωτύτερος πόνος έμοιαζε πια μικρός, ανεπαίσθητος
μπροστά στο μαύρο κενό που τώρα βουτούσε
η ψυχή μου

Φοβήθηκα.

Έκανα να κοιτάξω το Πηγάδι κι από μέσα πετάχτηκαν
κάθε λογής ουρλιαχτά.
χαιρέκακα, αυστηρά, απελπισμένα

Ανάμεσα στις κραυγές ξεχώρισα κάποιους ανθρώπους που ήξερα
και θαύμαζα.
Κάπου κάπου άκουγα τη Φρίντα Κάλο να συνομιλεί με τη Σύλβια Πλαθ,
τη Βιρτζίνια Γουλφ με το Ντοστογιέφσκι
και τον Χέμινγουει με τον Κάφκα,
τον Καζατζάκη με τον Καρυωτάκη
κι άλλους τόσους αναγνώρισα
και κάπως μέσα μου ωρίμασε η φωτιά
πως δεν θα καώ μόνη μου
σ' αυτό το ατέλειωτο Πηγάδι του Πόνου.

πως κι άλλοι σαν εμένα έπρεπε να το υποστούν.
Άλλοι άνθρωποι καλοί κι αξιαγάπητοι.
Κι αν έπεσαν κι αυτοί,
δεν φοβάμαι τόσο να πέσω.
Αν δεν είμαι μόνη μου,
δε φοβάμαι τόσο να υποφέρω.
Αν τον πόνο μου κι αυτοί έχουν δοκιμάσει,
είναι εντάξει.
Γιατί ήταν άνθρωποι καλοί, φωτεινοί και ζωντανοί.

Δεν είμαι εγώ το λάθος της ανθρωπότητας
δεν είναι το δικό μου μυαλό ελαττωματικό
δεν είναι μονάχα η δικιά μου καρδιά μπαλωμένη.

Όλοι θα πιούμε απ' το Πηγάδι
όλους θα γυρίσει να κοιτάξει αυτός ο πόνος.
Άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο
είναι μονόδρομος. Μα όχι αδιέξοδο.



Αν το πηγάδι καταφέρεις να αντέξεις
αν δεν πνιγείς στα τοξικά νερά του,
κάπου πιο δίπλα θα βρεθείς.

Σε έναν άλλο κόσμο.
Πιο λαμπερό και πολύχρωμο.
Δεν ξέρω ακόμη να σου τον περιγράψω,
δεν έχω βρεθεί ακόμη εκεί
Μόνο ιστορίες έχω ακούσει
από εκείνη τη γριά μες στο πηγάδι
Εκείνη τη γριά που αν παρατηρήσεις
έχει τόσα να σου ψιθυρίσει στο αυτί.
Οι περισσότεροι δε δίνουν σημασία
Άσε μας στον πόνο μας λένε 
και τη γριά δεν ακούν που φωνάζει
"Κάνε λίγο κουράγιο, έχει κι άλλο
το χω δει"

Λες και στα έγκατα της κολάσεως
τη φύτεψαν οι θεοί
να μιλά σε εκείνους που θέλουν να ακούσουν

Να 'ναι άραγε αλήθεια όσα λέει;

Μόνο ένας τρόπος να μάθω.
Πρέπει να επιβιώσω στο Πηγάδι
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει, είναι ο μόνος.
Μα δεν είναι αδιέξοδο.
Έχει κι άλλο. Έχει κι άλλο.