~Amarantine Thoughts~

H Έντνα ζούσε μόνη της σ' ένα μικρό και μουντό σπίτι, απογυμνωμένο από χρώματα και συναισθήματα. Οι τοίχοι είχαν βαφτεί με ένα θλιμμένο γκρι, τα έπιπλα ήταν παλιά, σχεδόν σε αποσύνθεση, και τα φαγητά που μαγειρεύονταν στο σπίτι ήταν κάπως άνοστα, ουδέτερα, σχεδόν ανύπαρκτα. Δεν είχε φίλους, παρά μόνο επαφές με μια γειτόνισσα που καμιά φορά της έκανε συντροφιά τα απογεύματα. Ούτε και είχε παντρευτεί, ούτε συνάψει σχέση ποτέ με κανένα. Στα εξήντα χρόνια που ζούσε ποτέ δεν πίστεψε πως θα γυρνούσε κανείς να την κοιτάξει. Κι ακόμη κι όταν αυτό συνέβαινε, εκείνη έμπαινε προς τα μέσα, στο προστατευτικό της καβούκι, κι έπειθε τον εαυτό της πως δεν ήταν έτσι. Η Έντνα ζούσε μια ζωή στερημένη από χαρές αλλά και πίκρες, μια ζωή απομονωμένη και αποστραγγισμένη από κάθε τι ζωντανό.  --- Ήταν Τετάρτη και έπρεπε να πάει στον οδοντίατρο. Δε φοβόταν, δεν την άγγιζε τίποτα. Άλλωστε, ήταν ένας απλός καθαρισμός. Περίμενε υπομονετικά στην αίθουσα αναμονής και όταν ήρθε η σειρά της, σηκώθηκε και κάθισε σ...