~Amarantine Thoughts~

Η Νίνα είχε μία κόρη εννιά χρονών. Η κόρη της ήταν ένα ζωηρό, περιπετειώδες και αστείο πιτσιρίκι που δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Ήταν πολύ πεισματάρα και ακόμη περισσότερο γκρινιάρα. Μα όλοι την αγαπούσαν για το τσαγανό και την αυτοπεποίθησή της. Η Νίνα απορούσε πως έβγαλε ένα τόσο δυναμικό παιδί αφού η ίδια ήταν αρκετά αγχώδης και μαζεμένη. Θαρρείς και ζούσε τη ζωή από μακριά, φοβισμένη, περιμένοντας την επόμενη αναποδιά. Είχε, βέβαια, κι εκείνη τις δικές της χάρες. Ήταν ευαίσθητη, συμπονετική, αξιόπιστη και δημιουργική. Έβλεπε, όμως, πως η κόρη της ήταν φτιαγμένη από άλλο υλικό. Η ψυχή τους είχε βουτήξει σε διαφορετικά χρώματα. Της κόρης της η ψυχούλα ήταν πορτοκαλιά και κίτρινη και κάποιες φορές, λαχανί. Η δική της είχε αγγιχτεί από χρώματα παλ. Ροζ, λιλά και γαλάζιες πιτσιλιές στόλιζαν το μέσα της.  Απ τη μια, ήξερε πως η κόρη της γεννήθηκε με αυτή την ιδιοσυγκρασία. Ήξερε πως όλα τα παιδιά έρχονται στον κόσμο προικισμένα με κάποια χαρακτηριστικά ή κάποιες τάσεις ήδη διαλεγμένες