Σβήσε το φάρο σου,δε θα 'ρθει.

     Κάτι που μου θύμισε αυτό το καλοκαίρι είναι το πόσο εύκολα μπορεί να γίνει ξένος ένας  δικός σου άνθρωπος. Τι κι αν παλιά ήσασταν ο ένας για τον άλλο ? Ω, ουδεμία σχέση έχει με αυτό πλέον. Ο χρόνος πάγωσε τα πρόσωπά σας . Φαινομενικά κανείς απ΄τους δύο δε νιώθει. Ένας ακόμη άνθρωπος που πέρασε. Μα όχι. Στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έτσι. Ψέματα να πω ?

   Θυμάσαι κάτι μέρες που σε πονούσε η κοιλιά απ' τα συνεχόμενα γέλια σας? Θυμάσαι πόσα βράδια περάσατε μιλώντας για πράγματα που σας έτρωγαν? Βοηθούσατε ο ένας τον άλλο. Ζούσατε μαζί και το διασκεδάζατε, θυμάσαι?

   Μα δεν καταλαβαίνω , πως είναι αυτό είναι δυνατό. Ας μου εξηγήσει κάποιος. Πως χωρίζουν έτσι οι ζωές? Πότε αρχίζει το "μου" και τελειώνει το "μας" ?
Μεγάλο μυστήριο οι ανθρώπινες σχέσεις.

Κι αν μετανιώσεις που χαθήκατε?    Θα το πεις, γιατί μια είναι η ζωή και δεν έχει άλλη. Στο κάτω-κάτω πάντα ήσουν ειλικρινής. Γιατί ν' αλλάξει τώρα αυτό ?
Κι αν εσύ δεν έλειψες? Τι κάνεις τότε,φίλε? Μαζεύεις τα μπογαλάκια σου ή δείχνεις εμπιστοσύνη σ' αυτό που κάποτε είχατε ?

   Πόσο εύκολα τα λόγια αγάπης γίνονται καβγάδες και ακαταλαβίστικα παράπονα από  " εκείνη τη μέρα που.. " . Κι εσύ μένεις εκεί και κοιτάς σα χάνος τον άνθρωπο που λατρεύεις  να σε μαλώνει. Και να φεύγει. Όλο φεύγει. Κι εσύ τίποτα δεν ακούς γιατί θυμάσαι το πλατύ χαμόγελό σου. Εκείνες τις από κοινού μέρες σας.

   Καμιά φορά σας βλέπεις και πάλι μαζί στον ύπνο σου. Ο απόηχος αυτού του γέλιου..είναι το κάτι που έμεινε. Πόσο σου έλειψε! Να είσαι η αιτία που γελάει.
Και ξυπνάς εσύ όλο χαρά ,γιατί πάλι μπέρδεψες τα όνειρα με την πραγματικότητα ,δύστυχε.. Και το καταλαβαίνεις, αφού βλέπεις το παγωμένο πρόσωπο μόλις σε αντικρίζει. Εκεί λες, κάτι γίνεται. Που πήγε το χαμόγελο ? Δεν το αξίζω πια? Κι η αγκαλιά που πήγε? Δε μπορεί να χάθηκε κι αυτή. Οι αγκαλιές ποτέ δε χάνονται..

  Μένεις στη σιωπή σου και περιμένεις. Μήπως ο απόηχος γίνει και πάλι ήχος. Δε θες να λείπεις, άλλωστε, αν βρει το δρόμο να γυρίσει, έτσι δεν είναι?
Κι αν δε γυρίσει,τι?
Ίσως είναι ώρα να το παραδεχτείς πως το δρόμο τον ξέρει καλά.. Δεν είναι λίγες οι φορές που τον περπατήσατε μαζί. Και ίσως είναι ώρα να αποδεχτείς πως δε θέλει να γυρίσει.

Σβήσε το φάρο σου και κάνε κι εσύ ένα ταξίδι. Καλύτερα να είσαι ο ναυτικός παρά η σύζυγος που περιμένει μια ζωή. Βγες κι εσύ λιγάκι στο πέλαγος.. Ξέρεις πόσοι άλλοι φάροι είναι αναμμένοι και σε περιμένουν? Ναι ,το ξέρω πως εσύ θες να περιμένεις κι άλλο. Μα στο έχω πει χίλιες φορές, οι άνθρωποι δε χάνονται κατά λάθος..
Μην παραμυθιάζεσαι άλλο.