Χρώματα

 Εκείνη τη μέρα είχε ένα περίεργο χρώμα η ψυχή μου. Αμφιβάλλω αν την έχω ξαναδεί έτσι. Τρόμαξα! Δε στο κρύβω πως φοβήθηκα. Πολύ.

Την έχω δει χαρούμενη,ζωηρή,πορτοκαλιά και γαλάζια ήρεμη σαν λίμνη. Και κίτρινοπράσινη από τη ζήλια της και απογοητευμένη γκρι. Αλλά εκείνη τη μέρα δεν ήταν τίποτα από αυτά. Τίποτα.

 Της ψιθύρισα : Είσαι καλά;
Απάντηση δεν πήρα. Την ανάσα της μόνο άκουσα. Βαριά,ταλαιπωρημένη,παραπονεμένη. Έκλαιγες; , τη ρώτησα.
"Κοίτα τα μάτια μου" , είπε με απάθεια. "Εξάντλησα όλα τα διαθέσιμα δάκρυα κι είμαι απελπισμένη γι αυτό. Τι θα κάνω τώρα;"
Τα μάτια της ήταν, πράγματι, σαν ποτάμι που στέρεψε. Λες κι είχαν κάνει αποστραγγιστικά έργα την προηγούμενη μέρα.

Μπορώ να κάνω κάτι για σένα; ρώτησα.
"Σταμάτα να νιώθεις έτσι,σε παρακαλώ. Δεν ξέρω αν έχω άλλες αντοχές. Έσβησε το χρώμα μου και φοβάμαι για τη ζωή μου. Να είσαι με άτομα που αγαπάς. Αισθάνομαι λίγο καλύτερα. Λίγο. Ίσα να διατηρώ την ελπίδα μου πως κάποια μέρα θα είσαι καλά και θα γιατρευτώ κι εγώ."

Ντράπηκα.
Δε νοιάστηκα καθόλου για εκείνη, είχε δίκιο. Έπρεπε να σταματήσω να τη φορτώνω. Αν έχανα κι εκείνη, με ποιον θα κοιμόμουν τα βράδια;

Κάνε λίγη υπομονή,την παρηγόρησα. Θα περάσει κι αυτό. Θυμάσαι εκείνη τη φορά που...; Εν τέλει έγινες πάλι ροζ και μενεξεδί, έτσι δεν είναι; Μη μου φοβάσαι. Θα μας βρω ένα καλό γιατρό. Κάποιον που θα θέλει πραγματικά να γίνεις πάλι πολύχρωμη.

Αναστέναξε.
Αντέχεις; ρώτησα.
Λίγο ακόμα να αντέξεις,μικρή μου.
Φτάνω, Στο υπόσχομαι. Βλέπω τα ακουστικά του γιατρού στο πάτωμα.
Λες να έφυγε; Όχι, δε μπορεί. Στις πέντε, είπε, θα με περιμένει.

Να, ακούω τη φωνή του. Φτάνουμε,σφίξε τα δόντια σου. Περνάω το κατώφλι.