Victim play

  Ο ρόλος του θύματος είναι ,κάποιες φορές, η πιο εύκολη κίνηση που μπορείς να κάνεις.
Είναι μια κίνηση πολύ πιο ύπουλη από το προφανές. Σου λύνει τα χέρια. Αυτό συμβαίνει επειδή, όταν βάζεις τον εαυτό σου σε αυτή τη θέση, δεν αναμένεται από εσένα να πράξεις ιδιαίτερα υπεύθυνα. Να πάρεις ρίσκα, να κάνεις επιλογές, να δεχτείς συνέπειες. Σου μένει μόνο να κάτσεις σε μια γωνιά και να κλάψεις τη μοίρα σου ,που αλύπητα σε χτυπά ολημερίς κι οληνυχτίς. Έτσι, όπως ένα παιδί, η παθητικότητα,η ανωριμότητα και η δειλία σου συγχωρούνται χωρίς πολλά πολλά.

  Το να είσαι ο αδικημένος βολεύει αρκετές φορές, οφείλουμε να παραδεχτούμε. Για παράδειγμα, όταν θεωρείς πως κάποιος σε μεταχειρίζεται άσχημα, είναι πιο εύκολο να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Χρησιμοποιείς την πρόφαση πως το κάνεις για να προστατεύσεις τον εαυτό σου και να αμυνθείς, ενώ στην πραγματικότητα ίσως το μόνο που θέλεις είναι να αδικήσεις ο ίδιος. Απλώς κοιτάς να αποφύγεις τις εξηγήσεις.

  Κάτι που ακόμα έχω παρατηρήσει είναι πως όταν ήδη έχουμε κάνει κάτι για το οποίο δεν είμαστε περήφανοι, προσπαθούμε να βρούμε ελαττώματα στη συμπεριφορά του άλλου. Και μας βολεύει ιδιαίτερα να βρούμε, γιατί έτσι θα μπορούμε να σκεφτόμαστε: "Δεν έκανα μόνο εγώ λάθη. Κι εγώ πληγώθηκα από εκείνον". Κι έτσι, δικαιολογούμε τους εαυτούς μας με πονηρό τρόπο, κερδίζοντας μία κάλπικη αυτοσυγχώρεση. Κοροϊδεύουμε το ίδιο το εγώ μας γιατί δεν αντέχουμε το βάρος των τύψεών μας. 

  Ένας ακόμα λόγος που πολλοί λατρεύουν το ρόλο τους θύματος είναι επειδή παίρνουν από αυτόν μία αίσθηση ηθικής ανωτερότητας. "Δες πως μου φέρεται κι εγώ ούτε που ασχολούμαι. Δεν αξίζει την προσοχή μου ένα τέτοιο σκουπίδι. Οι μεγάλοι άνθρωποι ασχολούνται με μεγάλες ιδέες", λέμε και χαιρόμαστε που δεν είμαστε εμείς στη θέση αυτού που κάνει το λάθος. Λες και αυτό αποδεικνύει πως εμείς είμαστε κάτι διαφορετικό. Στην πραγματικότητα, όλοι είμαστε ικανοί για τα πάντα και αυτό είναι που μας φοβίζει.

  Μιλώντας για όλα αυτά, δεν συμπεριλαμβάνω ,φυσικά, πραγματικά θύματα που δεν είχαν έλεγχο της συμφοράς τους. Μιλώ μόνο για εμάς, τους απλούς ανθρώπους που προσπαθούμε συνεχώς να μειώσουμε τον πόνο, τη λύπη, τη ντροπή. Και το κάνουμε ,θαρρούμε, με έξυπνο τρόπο ή ακόμα και ασυνείδητα. Χαϊδεύουμε τους εγωισμούς μας, δεν παραδεχόμαστε ότι δεν ήμασταν σωστοί και ξαπλώνουμε σε ένα κρεβάτι στρωμένο με βολικές επεξηγήσεις που καμουφλάρουν την αλήθεια.

  Αν όλα αυτά είναι παρατηρήσεις, αυτές ξεκινούν φυσικά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Όπως ένας φίλος μου έλεγε συχνά, κάτι το βλέπεις πρώτα σε σένα και μετά στον υπόλοιπο κόσμο. Το αναγνωρίζεις αρχικά επειδή το έχεις μέσα σου. Μπορεί να κρίνω αυτή τη συμπεριφορά, μα την καταλαβαίνω κιόλας. Άλλωστε, όλες οι συμπεριφορές εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Πράττουμε κάπως επειδή αυτό έχει μια λειτουργικότητα και μας ωφελεί. Όλα τα στάδια είναι απαραίτητα αν δεν γίνεται κατάχρησή τους. Πρέπει να φερθείς ανώριμα για να ωριμάσεις. Πρέπει να υπάρξεις παιδί για να ενηλικιωθείς.

Comments

Popular Posts